Είναι δικό μας κορίτσι...

Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;

Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.

Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..

P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα

P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά.

P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι)

Χρόνια Πολλά!

Νεύρα... πολλά νεύρα

και αγανάκτηση, και απορία και (λίγα) δάκρυα αδικίας και μία μαχαιριά νααααα (μετά συγχωρήσεως).

Λοιπόν αυτό το πράγμα δεν θα το καταλάβω ποτέ.

Πώς γίνεται δηλαδή, να σου κάνει κάποιος την λαδιά και μετά... να κρατάει και μούτρα από πάνω.

Και όχι τίποτε άλλο αλλά εμένα αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου. Μην καταλάβω ότι κάποιος δεν θέλει να με παίξει.... εκεί εγώ, θα ζητάω να παίξω μόνο με αυτόν.

Είναι άσχημο να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο το ίδιο γραφείο και να μην μπορείς να μοιραστείς μία λέξη, μία καλημέρα, ένα χαμόγελο.

Αλλά ίσως τελικά, αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις ίδιες ηθικές αξίες... να μην υπάρχει λόγος για τίποτε παραπάνω.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, γιατί η μέρα είναι βροχερή, η "κεραμίδα" που μου ήρθε βαριά και... έχω κι ένα τηλέφωνο να κάνω!.

Παγωτό χωνάκι Νοέμβρη μήνα

Έχω την εντύπωση ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Ψέμματα. Είμαι βέβαιη ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Και για να τεκμηριώσω την άποψή μου, θα μπορούσα να παραθέσω μία εξαιρετικά μακροσκελή λίστα επιχειρημάτων η οποία περιλαμβάνει: διανυκτερεύσεις σε νοσοκομεία για μέλη της οικογένειάς μου, μεταμεσονύκτιες αναζητήσεις φαρμακείων, νύχτες αγωνίας εν αναμονή αποτελεσμάτων, επίπονες εξετάσεις, τσακωμούς στην εργασία, τσακωμούς στην οικογένεια, τσακωμούς με το έτερον ήμισυ, και πολλά πολλά πολλά ακόμη(συμπεριλαμβανομένης μίας...παλλινδρόμησης σε παλιές εμμονές που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει).

Εντάξει λοιπόν ήταν ένας δύσκολος μήνας ο φετινός. Και ο περσινός.

Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτε από όλα αυτά ακόμη κι αν ήξερα ότι θα έχουν ευτυχή κατάληξη. Ακόμη κι αν ήξερα τα αποθέματα δύναμης που θα ανακάλυπτα μέσα μου.

Από όλο αυτόν τον μήνα θα προτιμήσω να κρατήσω στην μνήμη μου, το παγωτό χωνάκι με κρέμα και κρέμα μπισκότο που έφαγα προ ημερών (κατόπιν εντολής μάλιστα) και με έκανε να σκάσω ένα χαμόγελο...καλοκαιρινό.

Αν συμβαίνουν στ΄αλήθεια

τότε...υπάρχει λόγος για να χαμογελάμε πονηρά με προσμονή όταν σκεφτόμαστε τί μπορεί να μας επιφυλάσσει ακόμη η μοίρα.

Το παρακάτω κείμενο το διάβαζα σήμερα στα "ΝΕΑ" και συνειδητοποίησα άξαφνα πως χαμογελούσα ασυναίσθητα στον εαυτό μου. Είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν διαπιστώνεις πως ο ρομαντισμός στις μέρες μας καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά μετέρχεται και των ψηφιακών μέσων προκειμένου να πετύχει το σκοπό του...

Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.
Το βαγόνι στο οποίο μπήκε στις 9.30 το βράδυ εκείνης της Κυριακής ο Πάτρικ Μόμπεργκ ήταν γεμάτο από κόσμο, αλλά αμέσως ξεχώρισε ένα κορίτσι με λουλούδι στα μαλλιά που φορούσε μπλε σορτσάκι και μπλε καλσόν και έγραφε στο ημερολόγιό της. Ο νεαρός ένιωσε να την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά ώσπου να φθάσει κοντά της η κοπέλα κατέβηκε. Τι να κάνει κι εκείνος; Αντί να μεμψιμοιρεί, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων ήξερε ότι ακόμη και εάν έπαιρνε την ίδια ώρα το ίδιο τρένο δεν ήταν σίγουρο ότι θα συναντήσει και πάλι τη γυναίκα-όνειρο. Έτσι ο 21χρονος έφτιαξε στο Ίντερνετ το σάιτ «nygirlofmydreams. com» και περιέγραψε τη συνάντησή τους λεπτομερώς. Ζωγράφισε το σκίτσο της και έγραψε με μεγάλα γράμματα: «Είδα το κορίτσι των ονείρων μου απόψε στο μετρό. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τη βρω». Προσέθεσε ένα σωρό λεπτομέρειες, ότι το τρένο ήταν το 5, πως η κοπέλα μπήκε στον σταθμό Union Square, ότι τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα και περιέγραψε τον εαυτό του ως «ψηλό, αδύνατο και όχι παράφρονα».

Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να βρεθεί το κορίτσι με το κόκκινο λουλούδι. Η 22χρονη Αυστραλέζα Καμίλ Χέιτον αναγνωρίστηκε από φίλους της, που έγραψαν στον Μόμπεργκ και του έδωσαν μάλιστα και το προφίλ της στο Facebook προκειμένου να μάθει περισσότερα γι΄ αυτήν προτού τη συναντήσει. Το περίεργο, όπως δήλωσε η ίδια, είναι ότι δεν θα βρισκόταν στο μοιραίο τρένο «εάν το διαμέρισμά μου δεν είχε καεί πριν από λίγες ημέρες. Με φιλοξενούσαν για μερικές ημέρες κάποιοι φίλοι και στο σπίτι τους πήγαινα εκείνο το βράδυ, εντελώς απογοητευμένη".

Τι λένε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για το μέλλον τους; «Τελειώσαμε με τις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις. Θα πρέπει να φανταστείτε τι θα μας συμβεί από εδώ και στο εξής. Εμείς δεν θα σας πούμε. Τώρα χρειαζόμαστε χώρο».

Σκέφτομαι και γράφω

Τετράδιο Εκθέσεων

της μαθήτριας: spourgitaki
της γ΄ τάξης
του 1ου σχολείου της ζωής
σχολικό έτος:2006-2007





Θέμα: Οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναλύστε με παραδείγματα από την προσωπική σας εμπειρία τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο διαμόρφωσής τους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Πολύ.

Στην απομόνωση…

Εκεί βρίσκεται εδώ και καιρό μία καλή μου φίλη. Και εκεί θα συνεχίσει να βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Σε ένα νησί μικρό, μακρινό και απομονωμένο.

Μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για τους συναδέλφους της που μετακινούνται όλοι σαν μπουλούκια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει ένα δύο άτομα για να πει δυο κουβέντες παραπάνω, για τον γκόμενό της ο οποίος άλλοτε σηκώνει το τηλέφωνο και άλλοτε όχι αλλά και για τη δουλειά της που για εμένα είναι λειτούργημα και με ενδιαφέρει πάντα ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα αθώα βλέμματα και τις απορίες των μικρών παιδιών.
Όποτε το καλοσκέφτομαι, όλα όσα με ενώνουν μαζί της είναι ένα ταξίδι. Σε ένα ταξίδι γνωριστήκαμε (μωρά παιδιά), καθοδόν προς ένα άλλο ταξίδι ξαναβρεθήκαμε (έστω και περιστασιακά) και ένα Ταξίδι δικό μου στο οποίο μεσολάβησε μία στάση στον τόπο της μας ξαναέφερε κοντά. Αληθινά.
Σε ένα μικρό δεματάκι που μου ζήτησε να της στείλω, της έβαλα (μαζί με τα καλλυντικά που επιτακτικά παρήγγειλε), το «Μικρό Πρίγκηπα» και ένα από τα αγαπημένα μου cd με τραγούδια του Leonard Cohen.

Οι αποστάσεις, είτε χρονικές είτε χωρικές, πολλές φορές δεν έχουν σημασία.
Και στη συγκεκριμένη σχέση διαπιστώνω πως χρειάστηκε να περάσει πολύ καιρός, να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι προκειμένου να (ξανα)βρεθούμε πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη με γεμίζει με αισιοδοξία. Με κάνει να σκέφτομαι πως κάποιες φορές είναι οι αποστάσεις αυτές οι οποίες μας φέρνουν πιο κοντά.

Παίξε μπάλα

Ε ρε παιδί μου τί σου είναι η ζωή...

Μέσα σε μία στιγμή, σε ένα μικρό δευτερόλεπτο μπορεί να σου γυρίσει τα μέσα έξω και τα πάνω κάτω.


Σε έχει στην απέξω για πολύ καιρό, ξεχασμένο και ξαφνικά σε θυμάται... κάνει ένα πισωγύρισμα και στα φέρνει ξανά όλα μαζί. Αλλά όοοοολα μαζί.

Λες και ξαφνικά ο βράχος που σου έκρυβε το φως άνοιξε και το τούνελ γέμισε με λαμπρό ήλιο και ζεστάθηκε το μέσα σου.Αλλά τώρα πρέπει να παίξεις μπάλα. Να ισσοροπήσεις καλά, να θέσεις με ακρίβεια τους στόχους, να βολιδοσκοπήσεις τους τερματοφύλακες και... να σουτάρεις.

Διαπιστώνω τελικά πως δεν είμαι και τόσο...κακή στην αθλητική ορολογία.

Παλιοί φίλοι, νέοι φίλοι, παλιοί έρωτες, νέοι έρωτες, νέες δουλειές, νέες προοπτικές... όλα παίζουν.
Αντε τώρα να τα βάλεις σε μια σωστή σειρά... Ο αγώνας άρχισε (και νομίζω πως έχουμε καλές πιθανότητες)...

Τρία χέρια άσπρο

Χθες βοήθησα μία φίλη μου να μετακομίσει στο νέο σπίτι της. Της κράτησα παρέα όση ώρα οι ελαιοχρωματιστές έβαφαν τους τοίχους του νέου σπιτιού της. Το χρώμα τους ήταν ένα ελαφρύ μπεζ σχεδόν ανοιχτό κίτρινο. Καθώς το έβλεπα να χάνεται κάτω από το φωτεινό άσπρο της βούρτσας των εργατών, αναρωτιόμουν πού πάει αυτό το "πρώτο χέρι".

Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να πάρεις μία βούρτσα και να βάψεις πάνω στο παρελθόν σου, να του αλλάξεις χρώμα, να σβήσεις το ελαφρύ μπεζ σχεδόν... μαύρο και να το κάνεις άσπρο.

"Το καφέ χρώμα για να φύγει από το τοίχο θέλει να το περάσεις τρία χέρια άσπρο", μου είπε αναπάντεχα ένας από τους εργάτες.

Μάλιστα.. τρία χέρια άσπρο.

Σκέφτομαι πως όλοι κουβαλάμε καφέ, και μπεζ και μαύρα και κόκκινα χρώματα στους τοίχους της ψυχής μας. Τα χρώματα είναι εκεί. Όσα χέρια άσπρο και να τα περάσεις, εσύ θα ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει το πρώτο χέρι. Ίσως όμως αυτή η γνώση να σου επιτρέπει να επιθυμείς αληθινά και βαθιά το άσπρο και να το δέχεσαι με μεγάλη χαρά.

Στον αγώνα...

Βαθιά ανάσα και.... πάμε ξανά.
Τόσο καιρό, ήθελα, πάλευα να γράψω, αλλά τί να σου βγει. Πληκτρολογείς τις πρώτες λέξεις και σχεδόν ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο κενές είναι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και αυτόματα ο παράμεσος αγγίζει το delete.
Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μας ο αγώνας. Και η επόμενη μέρα έχει έρθει και δεν έχω/ έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να φύγει.
Έχω δώσει πολλούς αγώνες, για να φύγω, για να γυρίσω, για να διώξω, για να διεκδικήσω, για να ξεχάσω, για να θυμηθώ, για να μισήσω, και δε λέω να σταματήσω.


Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει τρελλή δουλειά. Τρελλή. Από το πουθενά, ξεφύτρωσαν δύο τρεις προτάσεις επαγγελματικές. Είπα ναι σε όλες και να μαι τώρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ να τρέχω από γραφείο σε γραφείο, από υπολογιστή σε υπολογιστή και το κινητό... σκουλαρίκι. Δεν πειράζει όμως. Με κάνει και ξεχνιέμαι. Με κάνει πιο δυνατή. όταν βλέπω τον εαυτό μου δυναμικό, να συζητάει, να δίνει εντολές, να εισπράττει εύσημα, καταλαβαίνω πως η ζωή κυλάει... και την ακολουθώ. σεμνά.
Η έννοια του αγώνα εμπεριέχει την έννοια της έλπίδας, της προσμονής, του δικαίου και τελικά την έννοια του ανθρώπου.


p.s. Ο Σεπτέμβρης ήρθε και -προς το παρόν- το μόνο καλό που έφερε είναι το δροσερό αεράκι που με κάνει να μη θέλω να γυρίσω σπίτι μου.

Γιατι;

Δεν είναι έργο επιστημονικής φαντασίας

Δεν είναι τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας

Δεν είναι μακρινό και ξένο πρόβλημα

Είναι οι συνάνθρωποί μας

Είναι νεκροί

Είναι καμένες περιουσίες

Είναι κρίμα

Είναι άδικό

Είναι τραγικό…

Γιατί όλα αυτά;

Τα ρημαδοαπωθημένα

Εγώ τώρα κανονικά δε γράφω εδώ. Δεν κάνω ποστ. Οχι. Κανονικά, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και τελειώνω το ρημαδοάρθρο για να ρημαδοφύγω καμία ώρα από τη ρημαδοδουλειά. Κανονικά.

Γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ και ΔΥΟ ώρες, κάθομαι , μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι το χθεσινό όνειρο που μου θύμισε για άλλη μια φορά πόσο άτιμο πράγμα είναι αυτό το υποσυνείδητο. Διότι πάνω που λες, όλα καλά, προχωρώ (όπως -όπως τέλος πάντων) στη ζωή, τσουπ, να σου ένα όνειρο να σου θυμίσει έναν άνθρωπο τον oποίο (προσπαθείς να) έχεις βγάλει από τη ζωή σου. Γιατί; Για αμέτρητους λόγους, οι οποίοι (και εδώ είναι το γελοίο της υπόθεσης) δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στο σκοτεινό κομάτι του μυαλού σου, που ενεργεί αυτοβούλως και αποφάσισε χθες να σου τον παρουσιάσει τόσο ζωντανά που σχεδόν ξύπνησες από τις τύψεις σου.

Άσχημο πράγμα τα απωθημένα. Εγώ γενικά ήμουν πάντα κατά των απωθημένων. Δηλαδή έλεγα, "είναι κάτι που σε καίει πολύ; Που θέλεις να το κάνεις; Μη το συζητάς. Όρμα!". Και το έλεγα και το έκανα! Αλήθεια. Δεν λογάριαζα καταστάσεις. Και ακόμη δηλαδή, αλλά να...

Πόσο μου έχουν λείψει τα απλά, αθώα χαρούμμενα και άνευ σημασίας όνειρα.

Αλλά βέβαια...αν ονειροπολείς ολόκληρη την μέρα...δεν γίνεται να βλέπεις όνειρα και το βράδυ! :)

Ουφ...ρημαδοκατάσταση

Tough luck

Δύσκολη εβδομάδα...

Δύσκολος μήνας...

Δύσκολο καλοκαίρι...

Είναι μερικές στιγμές που θέλω να βγάλω από μέσα μου μία τεράστια ανάσα. Να κάνω ένα ααααααχ και να αδειάσει λες όλη η μαυρίλα.

Και μετά να είμαι ξανά η ξένοιαστη, χαρούμενη, αυθόρμητη γυναίκα. Μόνο που στα αλήθεια θα είμαι.

Άρρωστηηηηη

Πάει! αρρώστησα εν μέσω θέρους! Ο,τι πιο παράλογο μπορούσε να συμβεί μέσα στο καλοκαίρι, ήρθε να πέσει επάνω μου. Το πρωί σηκώθηκα με ένα κεφάλι που ζύγιζε τουλάχιστον 2 τόνους. Πήρα ντεπόν και για σιγουριά πήρα και ένα πονστάν. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός προκάλεσε μεγάλη χαρά στο στομάχι μου και για να το γιορτάσουν όλοι μαζί, άρχισε και αυτό να ανακατώνεται!

Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να οδηγάει σε slow motion; Ετσι ήμουν εγώ σήμερα καθώς πήγαινα στη δουλειά, στην οποία και θα αφήσω τα κοκαλάκια μου από ότι φαίνεται. Μέχρι να κοιτάξω αν έρχοταν αυτοκίνητο από δεξιά, είχε πλακώσει ουρά από αριστερά. Μέχρι να βάλω πρώτη, γινόταν ξανά κόκκινο το φανάρι.

Μέσα σε όλα, να έχω και 3 φρυγανιές στο κάθισμα του συνοδηγου για παρέα. Διότι ξεκίνησα να τις φάω αλλά το στομάχι μου είχε άλλη γνώμη και τελικά τις έκανα μία ωραιότατη βόλτα στην πόλη.

Εχω καταχωνιαστεί στο πιο απόμακρο γραφείο όπου δεν χτυπάει το κλιματιστικό και κάνω παρέα με τα ζεβασόφτ μου.Ενίοτε και με καμία παστίλια για τον λαιμό. Δεν έχω παράπονο :)

Αψου...

Καλό μήνα!

Μμμ... καλοκαιρινό αεράκι, άδεια πόλη, μία διάθεση να κάνεις τα πάντα αλλά και απολύτως τίποτα και πάνω από όλα η γνώση ότι αυτός είναι ο τελευταίος μήνας του θέρους.

Εφτασε ο Αύγουστος και μου κάνει εντύπωση πραγματικά πως αυτή η λέξη κουβαλάει τόσο μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για εμένα. Δεν είναι ένας μήνας, δεν είναι μία λέξη.

Είναι μυρωδιά από το νωπό χώμα στο χωριό μου, μετά τις μικρές καλοκαιρινές μπόρες, είναι γεύση από το ψητό καλαμπόκι, είναι ευχές κάτω από αμέτρητα πεφταστέρια, είναι βόλτες σε μια έρημη Θεσσαλονίκη, είναι κόμπος στον λαιμό από τον αποχαιρετισμό με τις καλοκαιρινές παρέες, είναι ενθουσιασμός για τη νέα σχολική χρονιά [πάντα ήμουν σπασικλάκι :)] και χιλιάδες άλλες μικρές μικρές αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι πως το φετινό δεν ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Δεν έκανα ταξίδια στην άλλη άκρη της γης, δεν πήγα στο χωριό μου για να βρω ξανά τις παιδικές μου παρέες, δεν ξάλωσα στο πλατύσκαλο του -εγκαταλελειμένου πλέον- σπιτιού μας, κοιτώντας τα αστέρια, δεν αλώνισα στην άδεια πόλη μαζί με τις φίλες μου. Αλλά...να πω και κάτι άλλο; Δεν είναι αργά για να τα κάνω όλα αυτά και πολλά πολλά ακόμη περισσότερα.

Από την ώρα που ξύπνησα σήμερα, έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλια μου και δύο λέξεις στο στόμα μου: "Καλό μήνα"!

Τόσο απλά

Τις τελευταίες ημέρες ξυπνάω μέσα σε ένα σπίτι που γνωρίζω ελάχιστα αλλά αγαπαώ πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου γιατί τα χαιδεύει το γλυκό φως του ήλιου που περνά μέσα από τα μισόκλειστα στόρια.

Πριν καλά καλά πλυθώ, τρέχω με το μαγιώ στην παραλία, πιάνω την πρώτη πρώτη ξαπλώστα και αποκοιμιέμαι με τον ήχο του κύματος να με νανουρίζει και το φως του ήλιου να με ζεσταίνει.

Ο ζεστός καφές (ναι...μέσα στο καταλοκαίρο επιμένω...ελληνικά) με ξυπνάει γλυκά και αρχίζω το ταξίδι μου μέσα στην απέραντη θάλασσα. Δε ξέρω γιατί παλιότερα δεν την αγαπούσα. Δεν μου άρεσε το καλοκαίρι. Ισως η κούραση, ίσως οι μυρωδιές από ιδρώτα και αντιλιακά μου δημιουργήσαν μία άσχημη αίσθηση.

Τώρα όμως που το ζω όπως θέλω εγώ... τολμώ να πω ότι το αγαπάω.

Η διαδρομή που ακολουθεί μετά ως τη δουλειά, μου φαίνεται ελάχιστη κι ας είναι περίπου μία ώρα. Οδηγώ και νιώθω το σώμα μου να πάλλεται ακόμη στο ρυθμό των κυμάτων, την αλμύρα στο λαιμό μου, την ανάσα μου γεμάτη κύμα. όταν πια ξαναφτάνω στην πόλη και μπαίνω στο γραφείο είμαι άλλος άνθρωπος...Τόσο απλά.

Σπάζοντας ρολόγια

Δεν ξέρω αν τελικά το πόστ αυτό το γράφω λόγω του όλου μυστηρίου που ενέχει για εμένα ο τομέας της μνήμης, ή επειδή έψαχνα αφορμή να ανεβάσω στο blogagi έναν από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες. (βλ: Dali The Persistence of Memory).

Με συνεπαίρνει αυτός ο πίνακας γιατί μου θυμίζει πως ο χρόνος μπορεί να κυλάει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ρωτάω κάποιον "τί ώρα είναι;" "Επτά και δέκα" μου απαντά. "Εντάξει. Αλλά για εμένα είναι τρεις παρά είκοσι πριν από δύο χρόνια, γιατί τότε..." του λέω χωρίς να περιμένω να καταλάβει.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας. Είναι μεγάλος εφιάλτης σου λέω. Στιγμές που σταματάει το ρολόι σε μία συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα δευτερόλεπτο και με έναν σχεδόν αυτόνομο τρόπο σου επιβάλει να γυρνάς ξανά εκεί μέχρι... Μέχρι τί άραγε. Μέχρι να λυτρωθείς; Μέχρι να ξεφύγεις; Μέχρι να ξεχάσεις; Το βρήκα: Μέχρι να σπάσεις το ρολόι.

Δεν θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί άλλοι "μηχανισμοί" του ανθρώπινου σώματος που να λειτουργούν τόσο περίπλοκα και σχεδόν άναρχα όσο η μνήμη. Επιβάλει τις δικές της απαιτήσεις με το έτσι θέλω. Σβήνει, και χαράσσει. Κρατά και πετά αυτόνομα. Ανθρώπους, ημερομηνίες, καταστάσεις, πράγματα...
Η μνήμη επιμένει (άραγε ξέρει κάτι παραπάνω) και επαναφέρει ξανά και ξανά στην οθόνη του μυαλού σου εκείνη τη στιγμή, εκείνον τον άνθρωπο, εκείνες τις λέξεις.
Θέλω να αγαπήσω κάποιες αναμνήσεις μου γιατί λένε πως αλλιώς μπορεί να σε στοιχειώσουν. Θέλω να μπορώ να γυρνάω στο παρελθόν μου και να κόβω βόλτες ανενόχλητη. Θέλω να... σπάσω ρολόγια!

Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 2

Αν και δεν περίμενα πως θα ήταν τόσα πολλά... ή ίσως πως θα είχα τόσα πολλά να πω για αυτά, το post "άπαιχτα φιλια", γίνεται σίριαλ, και αποκτά και part 2!.
Κατά βάθος νομίζω πως χαίρομαι διότι ακόμα και ανάμεσα στα φιλιά που ξεχωρίζω... υπάρχουν κάποια που.. ξεχωρίζουν και για αυτό τούτο το ποστάκι τους είναι special αφιερωμένο.



Το φιλί που δεν δόθηκε
And the winner is... προφάνέστατα ο Mr. Strange, στον οποίο αναφέρομαι εκτενέστατα σε προηγούμενο σεντόνι -ποστ. Μπορεί ποτέ να μη βρεθήκαμε σε απόσταση... φιλιού, αλλά όλες οι κινήσεις, όλα τα νεύματα, όλα τα βλέμματα, όλες οι σκέψεις, όλες οι -κρυφές- λέξεις το υποδείκνυαν ως αναγκαίο. Το καλό ή κακό, ή τέλος πάντων το μόναδικό αυτου του μη-φιλιού, είναι ότι έχει ΜΙΑ συγκεκριμένη στιγμή που πρέπει να (μη) δοθεί. Πες το και...ημερομηνία λήξης. Δηλαδή ρε παιδί μου αν δεν το δώσεις Εκείνη την ώρα που τρέμει το σώμα σου, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια (μη) γεύση.
Τα ανεκπλήρωτα φιλιά κουβαλούν μέσα τους πολύ μεγάλη δύναμη και για αυτό μπορούν να σε τυραννήσουν αφάνταστα. Ίσως αν δινόντουσαν να εξαφανιζόταν ταυτόχρονα και όλη η μαγεία που κρύβουν και μόνο στη σκέψη τους. Για τον λόγο αυτό και μόνο ορισμένα φιλιά, ίσως είναι καλύτερο να μην ανταλλάσονται ποτέ. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι τα προσδοκούν, γίνονται καλύτεροι και "αξιότεροι" καθώς η αναμονή από μόνη της ενός σπουδαίου φιλιού μπορεί κυριολεκτικά να... μεταμορφώσει ανθρώπους. Α... νομίζω πως τα ανεκπλήρωτα φιλιά θα αποτελούσαν εξαιρετικό λόγο πρόποσης (και κυρίως πόσης)....

Το...ατέλειωτο φιλί
Ατέλειωτο επειδή "ξεκίνησε" πριν από έξι χρόνια και δεν λέει να σταματήσει. Με γεύση γλυκιά, τρυφερή, αλμυρή, ενίοτε γλυκόπικρη είνάι πάνω από όλα ένα φιλί με γεύση Αγάπης. Guess what? Δόθηκε καλοκαίρι. Guess What? Δόθηκε στην κατασκήνωση (Μήπως έχω αργήσει να γίνομαι προβλέψιμη;). Μόλις είδα το Αγόρι, έπεσα ξερή, με το συμπάθειο. Αμέσως κίνησα της απαραίτητες διαδικασίες (σημ: έκτακτο παράρτημα: Το σπουργίτι γουστάρει το Αγόρι) και σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθίσαμε δίπλα δίπλα...κάτω από έναν πλάτανο και ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι μας οδήγησε σε μία μοναδική σχέση. Με τα πάνω και τα κάτω της και τους καβγάδες της και τις γκρίνιες της και τα στραβά της. Με το γέλιο της, το ενδιαφέρον της, το νοιάξιμο της και της επίγνωσης ότι είσαι ο "άνθρωπος" κάποιου άλλου. Πόσους δρόμους μπορεί να σου ανοίξει ένα φιλι; Αμέτρητους... Πού μπορεί να σε οδηγήσει ένα φιλί; Πάντού...

Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 1

Σίγουρα κάθε φιλί είναι ξεχωριστό όταν τουλάχιστον ένας από αυτούς που το δίνει νιώθει ειλικρινά συναισθήματα.
Γιατί όμως υπάρχουν ορισμένα φιλιά που ξεχωρίζουν; Ορισμένα που καταγράφονται στην μνήμη μας τόσο έντονα που είναι αδύνατον να λησμονηθούν; Μπορεί να μην προέρχονταν από τον έρωτα της ζωής μας, μπορεί να μην είχαν διάρκεια, μπορεί να μην είχαν "ερωτικό" πάθος, κατέχουν όμως μία εξαιρετική θέση στην καρδιά μας. Όσο μακρινά, αθώα, χαζά ή "άτεχνα" κι αν είναι αυτά τα φιλιά, πάντα θα ριγώ στη σκέψη τους, πάντα θα φτερουγίζουν πεταλούδες στο στομάχι μου και πάντα θα ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τα σκέφτομαι...

Το πρώτο φιλί
Τρυφερό και αναμφισβήτητα αθώο λόγω της σχεδόν παιδικής ηλικίας στην οποία δόθηκε. Ο... παραλήπτης δεν ήταν άλλος από τον Κ. ο οποίος σχεδόν εκβιαστικά ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση μου είπε πως θα έφευγε (σημ: θα τον έπαιρνε η μαμά του) αν δεν τα έφτιαχνε μαζί μου. Ε... λίγο το καλοκαίρι και η ξενοιασιά από τα μαθήματα, λίγο που όοοολες οι φίλες μου τα είχαν φτιάξει με κάποιον, ε είπα το ναι και κάναμε το μεγάλο βήμα: Κρατήθηκαμε χέρι χέρι! Το πρώτο φίλι ήρθε λίγο αργότερα και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα απλό άγγιγμα χειλιών αλλά ήταν τόσο μοναδικό το συναίσθημα που μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα από τα φιλιά που πήρα αργότερα. Απόδειξη της μοναδικότητας είναι πως το ακριβώς επόμενο καλοκαίρι, αφού μεσολάβησε ο χωριστός χειμώνας (ένεκα των αποστάσεων) κρατηθήκαμε ξανά χέρι χέρι....

Το κλεμμένο φιλί...
Με τον Γ. κάναμε παρέα στο σχολείο. Μαζί πηγαίναμε, μαζί φεύγαμε, κάτι σαν κολλητοί. Κάποια στιγμή, λόγω διάφορων συνθηκών, χαθήκαμε και φτάσαμε στο σημείο σχεδόν να μη μιλάμε μεταξύ μας πέρα από τα τυπικά. Εγώ είχα μία από τις γνωστές αιωνόβιες σχέσεις μου και αυτός ήταν στον κόσμο του. Κάποια στιγμή μαθαίνω από μία άσπονδη φίλη μας πως αυτός έχει γενέθλια. Χωρίς να ξέρω γιατί, του αγοράζω ένα τριαντάφυλλο και τον "μαντρώνω" σε μία σχολική αίθουσα για να του ευχηθώ και να του ζητήσω εξηγήσεις για τον λόγο που χαθήκαμε. Αφού τελειώνω το... σεντόνι μου παίρνει το λουλούδι, με φιλάει στο στόμα και φεύγει! Άφωνη εγώ! Περιττό να πω πως για τον επόμενο χρόνο έγινε η εμμονή μου και αρκετές φορές, μέχρι και σήμερα τον βλέπω στον ύπνο μου. Άγνωσται αι βουλαί του καταπιεσμένου υποσυνειδήτου!

Το... one night stand φιλί
Καλοκαιράκι -όπως έχω καταλάβει τότε έχω τα μεγάλα μου σουξέ- και κατά την διάρκεια της κατασκήνωσης -όπου όπως έχω επίσης καταλάβει είχε ως μοναδικό στόχο να με τροφοδοτεί με σχέσεις- εκδήλωσε ιδιαίτερα έντονα το ενδιαφέρον του προς εμέ ένας κοινοτάρχης (διότι δεν είχα πάρε δώσε με ταπεινούς ομαδάρχες τότε). Εγώ εκείνο το διάστημα ήμουν σε μία μαύρη φάση της ζωής μου κι έτσι ούτε να τον κοιτάξω. Μόλις επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κανονίζουμε παρέα να βγούμε όλοι μαζί για ρετσίνες. Το αποτέλεσμα ήταν να πιούν όλοι τ' άντερά τους και να γίνουν ζευγάρια. Εγώ ως υπεύθυνη -πάνω από όλα- kai sober ανέλαβα να μαζέψω τις φίλες μου ή άλλιως ανώνυμες αλκοολικές. Ο τύπος βλέποντας όλη αυτή τη χημεία δεν αντέχει και μου λέει κάτι σαν : Αντε τί περιμένουμε κι εμείς; Κι εγώ πρέπει να απάντησα κάτι σαν : Δεν πάει και το παλιάμπελο; και βρεθήκαμε να φιλιόμαστε και αυτός να χώνει τη γλώσσα του στο αυτί μου ωσάν μπατονέτα. Δεν ξαναβρεθήκαμε για ευνόητους λόγους...υγιεινής!

Shopping therapy Rules!

Η εργασιοθεραπεία έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα σωτήρια αφού μου αποσπά την προσοχή από τον άνθρωπο που μου έχει γίνει εμμονή για κάποιο ολότελα περίεργο ρόλο (που σίγουρα θα αποτελέσει στο μέλλον αντικείμενο μελετών πλήθος επιστημόνων), και επίσης με έχει ενισχύσει ιδιαίτερα στην εργασία μου αφου όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι λόγω καύσωνα και βαρεμάρας, βαριούνται ακόμη και να κοιτάξουν το πληκτρολόγιο.
Ως εκ τούτου, ο μελωδικός ρυθμός των πλήκτρων που χτυπώ αριμανίας, ενίοτε λειτουργεί και ως νανούρισμα για τους αγαπητούς συναδέλφους.

Τέλος πάντων, το ευχάριστο είνια ότι σήμερα πληρώθηκαααααα! Beware! Αν τυχόν δείτε σήμερα στο κέντρο της πόλης ένα σίφουνα να μπαινοβγαίνει στα καταστήματα σαν τρελλή και να αδειάζει ράφια και αποθήκες... guess what?
Θα είμαι εγώωωωωωω
Αχ ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο ξεκινά!

Η εμμονή

Δεν πρέπει να έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου. Ψάχνω τρόπους να ξεχνιέμαι, να μην έχω ούτε ένα λεπτό κενό για να σκεφτώ γιατί αλλιώς....
Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι πρόκειται για μια απλή εμμονή η οποία θα περάσει μόνη της ως μία απλή ίωση...
Εχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και προσπαθώ να δω αν τελικά μπορώ να εφαρμόσω την εργασιοθεραπεία για αυτό (ν) που με βασανίζει. Όσο εύκολα σου γίνεται ένας άνθρωπος εμμονή, άλλο τόσο εύκολα τον ξεχνάς. Ένα μόνο κλικ του μυαλού αρκεί για να αλλάξεις πλεύση και να επανέλθει η λογική σου.

Αντε λοιπόν. Κλικ, Κλικ Κλι...

Back from....black

Μία εβδομάδα μα.... τί εβδομάδα
Είπα κι εγώ σαν καλή Χριστιανή, να πάρω μία ταπεινή εβδομαδούλα άδεια να πάω να δω το Αγόρι που έχει πήξει στην μοναξιά του (τουλάχιστον σύμφωνα με όσα υποστηρίζει γιατί δεν αποκλείω κάθε βράδυ να παίρνει σβάρνα τα μπαράκια και να χαριεντίζεται με φιλικές γκαρσόνες) και ήρθαν τα πάνω.... κάτω!!!!
Τί ήταν αυτό το πράγμα να μην μπορώ να ησυχάσω.
Από που να ξεκινήσω, από το ότι τα σπασα χοντρά με τη sfriend μου στο νησί με αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα, κρίνοντας από τη γαιδουρινή υπομονή και εμμονή της, να μη ξαναμιλήσουμε ποτέ. Η μήπως να θυμηθώ ότι ενώ το Αγόρι δούλευε, εγώ αντί να κάνω διακοπές, μαγείρευα, σκούπίζαμ σιδέρωνα και γενικά ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.
θα πω όμως και την πολύυυυυυυ μεγάλη αμαρτία μου γιατί κοντεύω να φανώ οσιομάρτυρας με όλα ταύτα. εις το ταξίδι του γυρισμού λοιπόν, κανόνισα (παρά την αντίθετη γνώμη της μοίρας που έκανε ότι μπορεί για να μου ανατρέψει τα σχέδια) συνάντηση με τον mr Strange. Η συνάντηση αποδείχτηκε εντελώς strange αφού ήλθε, είδε και απήλθε ανευ ουσιαστικής κουβέντας. Βέβαια η ενημέρωση που του έδωσα για το Αγόρι ενδεχομένως να τον απνθάρρυνε, αλλά όφειλα μέσα στον λάκο της ακολάσιας που βρίσκομαι, να κάνω και κάτι σωστό.
Το μόνο ευχάριστο είναι ότι μετά την αναχώρηση του, κάλεσε εις διπλούν για να ενημερωθεί για το αν έφυγα, αν έφτασα κ.τ.λ.

p.s.1 Best moment: όταν μου έδειξε την φωτο από την ταυτότητα του και συνειδητοποίησα πως όταν την έβγαλε εγώ δεν είχα γεννηθεί ! (Αουτσ!)


p.s.2 Worst moment: εγώ, με το καναρινί μπουρνούζι να ουρλιάζω στο κινητό μου με την ex friend στο νησί. Στη συνέχεια η κρίση σχεδόν άσθματος που με έπιασε, το κλάμα που δε σταματούσε και τέλος τα κατακόκκινα μάτια μου! Αααχ

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό αλλά....
Ευτυχώς γύρισα στη δουλειά!!!!

Ήμασταν δυο, ήμασταν τρεις, ήμασταν...

Ή αλλιώς... κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό!
Όλα ξεκίνησαν όταν το Αγόρι κι εγώ μετά από ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο, καταλήξαμε στις ημερομηνίες ταξιδίου και συνάντησής μας. Επειδή η ημερομηνία αυτή είναι τελικά πιο κοντά από ότι φανταζόμουν κι επειδή όλα τα σύνεργα του μπάνιου μου, δηλαδή σέξι μαγιώ, μπουρνοζοπετσέτα γνωστής φίρμας, αέρινο μαρκάτο φόρεμα (δηλαδή πιο συγκεκριμένα, κουβαδάκια, παλιά μπλουζάκια, και τσάντες δώρο από εταιρίες καλλυνιτκών) βρίσκονται εις το πατρικό εξοχικό, έλαβα την απόφαση (κατόπιν ανωρίμου σκέψεως). να μεταβώ και να τα πάρω. Όλα καλά ως εδώ. Το ΄θεματάκι μου ξεκίνησε όταν σκέφτηκα (ναι ναι, ανώριμα ως άνω) να μην πάω και να γυρίσω ολομόμναχη αλλά να πάρω και καμία φίλη, να γίνει λίγο πιο ευψάριστο το ταξίδι.
Αποτέλεσμα:
Μαζί μου θα έρθουν ΤΡΙΑ ακόμη άτομα, δύο φίλες ( μία εκ των οποιών και συνάδελφος) και μία παλή συνάδελφος (την οποία προσκάλεσε με πρωτοβουλία της η ως άνω φίλη και συνάδελφος η οποία κινδυνεύει να χάσει ένα από τα δύο χαρακτηριστικά της !).
Τέλος πάντως το...τρελλό πανηγύρι ξεκινάει αύριο μετά τη δουλειά, όταν θα παμε all together και (ω τι τρέλλα) θα γυρίσουμε μεθαύριο πρωί α΄φοί θα σηκωθούμε 8.οο το πρωί για μπάνιο!

Χεεεεεελπ!

Διακοπές; Ναι αλλά πως...

Διακοπεςςςςςςςςςς!!! Μου φωνάζει το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου μου και ταυτόχρονα αρνείται να εκτελέσε οποιαδήποτε άλλη εργάσία. Και εγώ απαντώ: Ναι. Διακοπές. Αλλά πως; Γιατί κάθε μέρα αλλάζουν τα σενάρια για τις μέρες άδειας. Στο γραφείο έχω αλλάξει τουλάχιστον 4 φορές τις ημερομήνίες και ήδη έχουν αρχίσει να εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να μην μου δώσουν και άδεια με τόση ταλαιπωρία.
Το Αγόρι με πήρε σήμερα στις 8.30 το πρωί να μου πει ότι πάλι άλλαξε η δική του ημερομηνία!.Τα εισιτήρια που πριν από μία εβδομάδα είχε βρει σε ελάχιστη τιμή τώρα κοστίζουν αφάνταστα και ακόμη δεν έχω καταλήξει που θα πάμε!
p.s. Θέλω να κάνω και μία στάση στο ενδιάμεσο για να δω τον Mr Strange.

p.s. 2 Την ώρα που τα γράφω όλα αυτά το μεγαλύτερο κομάτι του εγκεφάλου μου απαντάει."Ναι καλά...Θα τα καταφέρεις όλα".

o Mr Strange

Σιγά τώρα που θα μου πείτε ότι δεν υπήρξε και στη δική σας ζωή κάποιος Mr. Strange ο οποίος έκανε μία γκεστ εμφάνιση στην καθημερινότητα σας και την έφερε πάνω - κάτω. Συνήθως αυτοί οι τύποι (ναι ναι πρόκειται για γνωστή συνομοταξία) εμφανίζονται από το πουθενά και σε επηρεάζουν χωρίς να το καταλάβουν καν. Μπορεί να μην σου μιλήσουν ποτέ, μπορεί να μη ξέρουν καν ότι΄υπαρχεις ή να μη θυμούντια το όνομα σου, αλλά άθέλά τους, μπορεί να σου αλλάξουν τη ζωή.

Ο δικός μου Mr Strange έκανε την εμφάνιση του στα μέσα Μαίου κάτώ από τις πλέον ιδανικές συνθήκες. Σε ταξίδι εργασίας, μακριά από την καθημερινότητα και τις ετικέτες. Χωρίς να του δώσω ιδιαίτερη προσοχή, έκανα απλά και μόνο τη δουλειά μου.Δεν είναι όμορφος... δεν είναι γυμνασμένος, δεν είναι νέος (και αν με διαβάζει σίγουρα δεν είνια ευχαριστημένος) αλλά εξαρχής κάτι με τράβηξε σε αυτόν. Ισως το ότι μου αρέσει η δουλειά του, ο λόγος του, οι γνώσεις του...
Όταν κάποια στιγμή με ακούπμησε, ήταν σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Ταράχθηκε όλο μου το είναι.Με συνεπήρε. Φυσικά τέτοιες επαφές (εκτός αν μιλάμε για ατομα άνευ ηθικώναρχών και γενικότερα άνευ αρχών) δεν μπορούν να έχουν συνέχεια...
Μετά από το ταξίδι η μόνη σκέψη ήταν πώς και αν θα ξαναμιλήσουμε.
Δε ξέρω και δε νομίζω πως θα μεταλλαχθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό αυτή η επαφή αλλά νιώθω πως τώρα πια αυτός ο άνθρωπος που τόσο ξαφνικά και χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί με αναστάτωσε τόσο πολύ θα έινια ένα περίεργο κομάτι της ζωής μου. Θα μου θυμίζει πως υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί, οι οποίοι μπορούν να σε εμπνεύσουν ακόμη κια να γίνεις αετός...

Σπουργίτι ή αετός;

Ιδού το ερώτημα...Βέβαια από το όνομα του blog αφήνω να εννοηθεί η δική μου απάντηση. Αλλά η αλήθεια είναι πως έχω ταυτιστεί και με τους δύο αυτούς συμπαθέστατους εκπροσώπους της πανίδας μας. υπήρξαν φορές που πέταξα πιο ψηλά και από αετό και έκανα και είδα πράγματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα. Υπήρξαν και φορές που κλείστηκα τόσο πολύ στον εαυτό μου, που τρόμαξα τόσο πολύ που μόνο ένα φτωχό σπουργιτάκι θα μπορούσε να με νιώσει.
Τώρα γιατί διάλεξα το σπουργίτι και όχι τον αετό; Γιατί τώρα περνάω τρελή φάση σπουργιτιού. Και γιατί έτσι με αποκάλεσε ο Mr.Strange τυχαία μία φορά που ΄τον πήρα τηλέφωνο. Ας είναι....
Σπουργιτάκι λοιπόν που προσπαθεί να ΄μάθει πώς πετούν ο αετοί.