Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Είναι δικό μας κορίτσι...




Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;

Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.

Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..

P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα
P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά.
P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι)
Χρόνια Πολλά!

2 σχόλια:

koulpa είπε...

χαχα δικό τους κορίτσι..:):)
Εύχομαι το νέον έτος να ανοίξετε να φτερά σας..:):)
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά:):)

spourgitaki είπε...

Τραγελαφικές καταστάσεις όντως :)
Τί σπουργιτάκι θα ήμουν αν δεν είχα ανοιχτά φτερά? Το ύψος της πτήσης μου, ονειρεύομαι και διαπραγματεύομαι με τις δυνάμεις μου.
Καλή χρονιά και σε εσάς, με πολλές κατασκευές, βιβλία, και θαλάσσια ταξίδια :) :)