Παίξε μπάλα

Ε ρε παιδί μου τί σου είναι η ζωή...

Μέσα σε μία στιγμή, σε ένα μικρό δευτερόλεπτο μπορεί να σου γυρίσει τα μέσα έξω και τα πάνω κάτω.


Σε έχει στην απέξω για πολύ καιρό, ξεχασμένο και ξαφνικά σε θυμάται... κάνει ένα πισωγύρισμα και στα φέρνει ξανά όλα μαζί. Αλλά όοοοολα μαζί.

Λες και ξαφνικά ο βράχος που σου έκρυβε το φως άνοιξε και το τούνελ γέμισε με λαμπρό ήλιο και ζεστάθηκε το μέσα σου.Αλλά τώρα πρέπει να παίξεις μπάλα. Να ισσοροπήσεις καλά, να θέσεις με ακρίβεια τους στόχους, να βολιδοσκοπήσεις τους τερματοφύλακες και... να σουτάρεις.

Διαπιστώνω τελικά πως δεν είμαι και τόσο...κακή στην αθλητική ορολογία.

Παλιοί φίλοι, νέοι φίλοι, παλιοί έρωτες, νέοι έρωτες, νέες δουλειές, νέες προοπτικές... όλα παίζουν.
Αντε τώρα να τα βάλεις σε μια σωστή σειρά... Ο αγώνας άρχισε (και νομίζω πως έχουμε καλές πιθανότητες)...

Τρία χέρια άσπρο

Χθες βοήθησα μία φίλη μου να μετακομίσει στο νέο σπίτι της. Της κράτησα παρέα όση ώρα οι ελαιοχρωματιστές έβαφαν τους τοίχους του νέου σπιτιού της. Το χρώμα τους ήταν ένα ελαφρύ μπεζ σχεδόν ανοιχτό κίτρινο. Καθώς το έβλεπα να χάνεται κάτω από το φωτεινό άσπρο της βούρτσας των εργατών, αναρωτιόμουν πού πάει αυτό το "πρώτο χέρι".

Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να πάρεις μία βούρτσα και να βάψεις πάνω στο παρελθόν σου, να του αλλάξεις χρώμα, να σβήσεις το ελαφρύ μπεζ σχεδόν... μαύρο και να το κάνεις άσπρο.

"Το καφέ χρώμα για να φύγει από το τοίχο θέλει να το περάσεις τρία χέρια άσπρο", μου είπε αναπάντεχα ένας από τους εργάτες.

Μάλιστα.. τρία χέρια άσπρο.

Σκέφτομαι πως όλοι κουβαλάμε καφέ, και μπεζ και μαύρα και κόκκινα χρώματα στους τοίχους της ψυχής μας. Τα χρώματα είναι εκεί. Όσα χέρια άσπρο και να τα περάσεις, εσύ θα ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει το πρώτο χέρι. Ίσως όμως αυτή η γνώση να σου επιτρέπει να επιθυμείς αληθινά και βαθιά το άσπρο και να το δέχεσαι με μεγάλη χαρά.

Στον αγώνα...

Βαθιά ανάσα και.... πάμε ξανά.
Τόσο καιρό, ήθελα, πάλευα να γράψω, αλλά τί να σου βγει. Πληκτρολογείς τις πρώτες λέξεις και σχεδόν ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο κενές είναι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και αυτόματα ο παράμεσος αγγίζει το delete.
Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μας ο αγώνας. Και η επόμενη μέρα έχει έρθει και δεν έχω/ έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να φύγει.
Έχω δώσει πολλούς αγώνες, για να φύγω, για να γυρίσω, για να διώξω, για να διεκδικήσω, για να ξεχάσω, για να θυμηθώ, για να μισήσω, και δε λέω να σταματήσω.


Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει τρελλή δουλειά. Τρελλή. Από το πουθενά, ξεφύτρωσαν δύο τρεις προτάσεις επαγγελματικές. Είπα ναι σε όλες και να μαι τώρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ να τρέχω από γραφείο σε γραφείο, από υπολογιστή σε υπολογιστή και το κινητό... σκουλαρίκι. Δεν πειράζει όμως. Με κάνει και ξεχνιέμαι. Με κάνει πιο δυνατή. όταν βλέπω τον εαυτό μου δυναμικό, να συζητάει, να δίνει εντολές, να εισπράττει εύσημα, καταλαβαίνω πως η ζωή κυλάει... και την ακολουθώ. σεμνά.
Η έννοια του αγώνα εμπεριέχει την έννοια της έλπίδας, της προσμονής, του δικαίου και τελικά την έννοια του ανθρώπου.


p.s. Ο Σεπτέμβρης ήρθε και -προς το παρόν- το μόνο καλό που έφερε είναι το δροσερό αεράκι που με κάνει να μη θέλω να γυρίσω σπίτι μου.