Δεν ξέρω αν τελικά το πόστ αυτό το γράφω λόγω του όλου μυστηρίου που ενέχει για εμένα ο τομέας της μνήμης, ή επειδή έψαχνα αφορμή να ανεβάσω στο blogagi έναν από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες. (βλ: Dali The Persistence of Memory).
Με συνεπαίρνει αυτός ο πίνακας γιατί μου θυμίζει πως ο χρόνος μπορεί να κυλάει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ρωτάω κάποιον "τί ώρα είναι;" "Επτά και δέκα" μου απαντά. "Εντάξει. Αλλά για εμένα είναι τρεις παρά είκοσι πριν από δύο χρόνια, γιατί τότε..." του λέω χωρίς να περιμένω να καταλάβει.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας. Είναι μεγάλος εφιάλτης σου λέω. Στιγμές που σταματάει το ρολόι σε μία συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα δευτερόλεπτο και με έναν σχεδόν αυτόνομο τρόπο σου επιβάλει να γυρνάς ξανά εκεί μέχρι... Μέχρι τί άραγε. Μέχρι να λυτρωθείς; Μέχρι να ξεφύγεις; Μέχρι να ξεχάσεις; Το βρήκα: Μέχρι να σπάσεις το ρολόι.
Δεν θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί άλλοι "μηχανισμοί" του ανθρώπινου σώματος που να λειτουργούν τόσο περίπλοκα και σχεδόν άναρχα όσο η μνήμη. Επιβάλει τις δικές της απαιτήσεις με το έτσι θέλω. Σβήνει, και χαράσσει. Κρατά και πετά αυτόνομα. Ανθρώπους, ημερομηνίες, καταστάσεις, πράγματα...
Η μνήμη επιμένει (άραγε ξέρει κάτι παραπάνω) και επαναφέρει ξανά και ξανά στην οθόνη του μυαλού σου εκείνη τη στιγμή, εκείνον τον άνθρωπο, εκείνες τις λέξεις.
Θέλω να αγαπήσω κάποιες αναμνήσεις μου γιατί λένε πως αλλιώς μπορεί να σε στοιχειώσουν. Θέλω να μπορώ να γυρνάω στο παρελθόν μου και να κόβω βόλτες ανενόχλητη. Θέλω να... σπάσω ρολόγια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου