tag:blogger.com,1999:blog-48921192182490454042024-02-07T19:36:32.670-08:00spourgitispourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.comBlogger31125tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-14527112078179522842008-03-06T06:00:00.000-08:002008-12-11T09:11:55.605-08:00Αλλαγές<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9SZBUtIprw7mvCTKXlXtSNvXFs0EVqt-cozvJ0bRSWbiKybp06eL3vPUYlmrRl4ghUWFEwfBl2Oqo6Wfz0GFlY73-YlaHIErHHv7jn2jPoWulOh7Jb-Qr3e5Xx58C7o5oWc7eEJ2xAYEv/s1600-h/newspaper.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5176438250206178914" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9SZBUtIprw7mvCTKXlXtSNvXFs0EVqt-cozvJ0bRSWbiKybp06eL3vPUYlmrRl4ghUWFEwfBl2Oqo6Wfz0GFlY73-YlaHIErHHv7jn2jPoWulOh7Jb-Qr3e5Xx58C7o5oWc7eEJ2xAYEv/s320/newspaper.png" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjviRnM3YQLRGq5EOVC6s0ztD9hJYzsSRc7NHlCj7BjBE_77TEEZLMJ1eotarXj1KKzFWyCThn-YV_PTM2uW7nxK2QoaeM014B_Uv96ZTz9tGs1UCajQusnO99U_x-j9Gkzkk_M4pfGfw2n/s1600-h/401411-6med.jpg"></a><br /><br /><div>Είναι γεγονός λοιπόν.</div><br /><div>Το καινούριο γραφειάκι μας δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα γούρικο.</div><br /><br /><br /><div>Όπως δείχνουν τα πράγματα σύντομα θα πρέπει να μαζέψω τα ελάχιστα υπάρχοντά μου σε ένα χαρτόκουτο και να αναζητήσω νέα εργασιακή στέγη. </div><div>Ακούγεται (και είναι) πολύ πολύ δυσάρεστο. Οι αλλαγές μου αρέσουν και με ανανεώνουν αλλά η όλη διαδικασία της αναζήτησης νέας εργασίας με φοβίζει πάρα μα πάρα πολύ.</div><div>Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω αργά αργά και να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να χάσει τον έλεγχο.</div><div>Δυστυχώς ο κλάδος εργασίας μου είναι εξαιρετικά κλειστός, οι δυνατότητες που ανοίγονται ελάχιστες και οι θέσεις εργασίας πιασμένες (από ημέτερους) ή προορισμένες για ημέτερους.</div><div>Οπότε, αν ήμουν βαθύτατα απαισιόδοξη θα μπορούσα να κάνω λόγο για ένα εξαιρετικά ζοφερό μέλλον το οποίο ανοίγεται μπροστά μου και απειλεί να με συντρίψει.</div><div></div><div>Από την άλλη μεριά όμως, η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα ικανοποιημένη από το συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Δεν μου ανοίγονταν δυνατότητες, δεν ύπήρχαν κίνητρα, οι απαιτήσεις ήταν ελάχιστες και γενικότερα επικρατούσε μία κουραστική νωχελικότητα. Ηθελα να φύγω να ψάξω για κάτι καλύτερο αλλά ίσως σε ένα βαθμό να είχα επαναπαυτεί.Οπότε, καταβάλλω προσπάθειες για να αντιμετωπίσω όλη αυτή την κατάσταση ως μία (καλά) κρυμένη πρόκληση με στόχο να αναδείξει τις βαθύτερες ψυχικές δυνάμεις μου και στο τέλος να με αποζημιώσει με την dream job!</div><br /><br /><p>Άλλωστε, ποιός μπορεί να μελαγχολήσει με τέτοιο ήλιο;<br /></p><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><div></div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-73225167293908831512008-02-26T06:25:00.000-08:002008-12-11T09:11:55.791-08:00facts<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZZEKxqOnjuTmSPT248FgO7yIQSP36SIjquTWzfx-hloGo4HZeHlqIyd4r9eC98SjSmAa5vMS0JjXCF-TmM347M_nLBlvw1uEP2BgihQJ6k3qLdKY5paUTkgxkNPCUFzoqqybq8LHIc80/s1600-h/mobile-phone-harmful.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5171298422496475794" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZZEKxqOnjuTmSPT248FgO7yIQSP36SIjquTWzfx-hloGo4HZeHlqIyd4r9eC98SjSmAa5vMS0JjXCF-TmM347M_nLBlvw1uEP2BgihQJ6k3qLdKY5paUTkgxkNPCUFzoqqybq8LHIc80/s320/mobile-phone-harmful.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div><strong></strong> </div><div><strong></strong> </div><div><strong></strong> </div><div><strong></strong> </div><div><strong></strong> </div><div><strong></strong> </div><div><strong>Α΄φάση</strong></div><br /><div>Κυριακή απόγευμα.</div><br /><div>Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο.</div><br /><div>-"Ναι;"</div><br /><div>-(αντρική σούπερ μπάσα φωνή) Γεια σου.</div><br /><div>-(γυναικεία ελαφρώς απορημένη φωνή) Γεια σου</div><br /><div>-(πιο παθιάρικα τώρα)Τί κάνεις;</div><br /><div>-...καλά</div><br /><div>-Πώς περάσατε χθες;</div><br /><div>-...μια χαρά...μα ποιός είστε;</div><br /><div>-Ελα βρε (άγνωστο γυναικείο όνομα). ο Θοδωρής είμαι</div><br /><div>-(αχα!) Λάθος κάνατε</div><br /><div>-Αχ συγνώμη..</div><br /><div>-Γεια σας.</div><br /><div>τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ </div><br /><div></div><br /><div><strong>Β' φάση</strong></div><br /><div>Λεπτα αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο ο ίδιος αριθμός</div><br /><div>-(ελαφρύς αναστεναγμός) ναι?</div><br /><div>-(ίδια σιροπιασμένη φωνή) Έλα (άγνωστο γυναικείο όνομα). ο Θοδωρής είμαι</div><br /><div>-(αύτό κι αν το εμπεδώσαμε). Αχ...πάλι λάθος πήρατε</div><br /><div>-(ελαφρύ σάστισμα).χμ...κάλεσα το 6977(νούμερα, νούμερα, νούμερα)</div><br /><div>-(αχά!) όχι λάθος νούμερο πήρατε...ξανά.</div><br /><div>-(ελαφριά απογοήτευση) μάλιστα. συγνώμη</div><br /><div>-γειά σας</div><br /><div>τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ</div><br /><div></div><br /><div><strong>Γ' (κυριολεκτικά) φάση</strong></div><br /><div>Λεπτα αργότερα</div><br /><div>Μπιμπ Μπιμ</div><br /><div>μήνυμα: </div><br /><div>ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΠΡΙΝ. ΕΙΧΑΤΕ ΔΙΚΙΟ ΠΑΤΟΥΣΑ ΛΑΘΟΣ ΠΛΗΚΤΡΟ (σώωωωωπα).ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΕΤΕ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΘΗΛΗΚΗ ΦΩΝΗ (έλα μου???). ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ!(ναι το εμπεδώσαμε και την πρώτη φορά). ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ. ( η ευγένεια σε μάρανε).</div><br /><div></div>τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ τουτ<br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-41428854584524519522008-02-14T05:34:00.000-08:002008-12-11T09:11:56.602-08:00Tzon -Tzon Vesrsus Ken<div><div><div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZSJQrlnHNr_czjNpNviH-ufXjd4Go91kF7Apig6H_AP1DftunowNDW5ik8e7JFlUVAcgWEXJzimQ0zmaXnY3wS7FN3noqbbSiGp-WjnoQGNrUZbq-w_5F7WJOw5DDwFoMHKqS7dPhvHsU/s1600-h/0604_barbie.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166838579995916866" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZSJQrlnHNr_czjNpNviH-ufXjd4Go91kF7Apig6H_AP1DftunowNDW5ik8e7JFlUVAcgWEXJzimQ0zmaXnY3wS7FN3noqbbSiGp-WjnoQGNrUZbq-w_5F7WJOw5DDwFoMHKqS7dPhvHsU/s320/0604_barbie.jpg" border="0" /></a><br /></div><div>Στην αρχή, είσαι μικρό κοριτσάκι. παίζεις με τη Βarbie σου και ανταλλάσσεις αλληλογραφίες με τις φιλενάδες σου. Τα αγόρια δεν υπάρχουν στον κόσμο σου.</div><br /><div>Σιγά σιγά ανακαλύπτεις τον Tzon -Tzon και τον Ken οι οποίοι είναι φίλοι της Barbie σου και στη συνέχεια ο ένας από αυτούς (ενίοτε και εναλλάξ αν είσαι πολύ προχώ για την ηλικία σου) τα φτιάχνει με την κούκλα σου και γίνονται ζευγάρι.<br /><br />Κάπου εκεί ανακαλύπτεις τον Στέφανο στο νηπιαγωγείο ή τον Γιωργάκη στο απέναντι θρανίο. Δέχεσαι να παίζεις κυνηγητό μαζί του, άντε και στρατιωτάκια που και που αρκεί κι αυτός να τα φτιάξει μαζί σου. Όταν σε ρωτάει τί εννοείς, του δείχνεις απλώς το χαμόγελο της κούκλας σου και τον ντυμένο στη τρίχα Τζον Τζον να βγάζουν βόλτα το σκυλάκι τους. Ε! δεν θέλει παραπάνω εξηγήσεις.</div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166840645875186258" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 269px; CURSOR: hand; HEIGHT: 268px" height="320" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhly_D674A5bevpBuSxiC2Rx0xFZjqTgwOIM34Dt_0GzNamNzBDruoi-93CB2F5pE0C8LmGwm3P_MZ5zfTXBvWmjw26EQaTMcACbD0S09quttzM8SMMehufGMEXvcQ7lew6XNF0cP-376f0/s320/1353316777_3bdc1883ff.jpg" width="247" border="0" />Τα χρόνια περνούν και μετά το Γιωργάκη έρχεται ο Γιώργος/ Μανώλης/ Κώστας/ Μπάμπης/Βαγγέλης/κ.τ.λ.) και γίνεται το ζευγάρι σου.<br /><br /><div>Τέρμα τα στρατιωτάκια και (κυρίως) το κυνηγητό. Στο παιχνίδι τώρα πια μπαίνουν τα φιλιά, οι αγκαλιές και τα όνειρα για βόλτες με σκυλάκι.</div><br /><br /><br /><br /><div>Είσαι ευτυχισμένη γιατί βρήκες τον Τζον Τζον σου.Μπορεί να μην έχει μόνιμα καρφιτσωμένο επάνω του το χαμόγελο, μπορεί η γκαρνταρόμπα του να μην απαρτίζεται από χιλιάδες συνολάκια και αξεσουάρ αλλά είναι ο Τζον Τζον σου.</div><br /><div>Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Κεν..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_copedqdWr-SFWn0em005uTn9CKr-7QZ_oHG0NbkNEKyNRU6sofoUxGCB2mDLKZMlC61ZpXsP7ROXSgTJJsvRAl5YBdOxES0wn3ZXb9O-lvflsv3TBG8fxw9xXkkLdti8ChqoFAxLJQAE/s1600-h/home_barbieblaine.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166841414674332274" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_copedqdWr-SFWn0em005uTn9CKr-7QZ_oHG0NbkNEKyNRU6sofoUxGCB2mDLKZMlC61ZpXsP7ROXSgTJJsvRAl5YBdOxES0wn3ZXb9O-lvflsv3TBG8fxw9xXkkLdti8ChqoFAxLJQAE/s320/home_barbieblaine.jpg" border="0" /></a>Είναι νέο μοντέλο, με καινούρια αξεσουάρ, και μοδάτη γκαρνταρόμπα.Άσε που μπορεί να έχει ήδη και δικό του σκυλάκι. Η Barbie για πρώτη φορά στη ζωή της μπαίνει σε δίλλημα (το: γαλάζιο πουκάμισο ή την ανοιχτή μπορντώ μπλούζα δεν μετράει). </div><br /><br /><div>Τον Τζον Τζον τον ξέρει χρόνια/μήνες. Είναι καλός, την αγαπάει, την έχει πάει (ενίοτε) και στην οικογένειά του και θυμάται πάντα τα γενέθλιά της. Αλλά είναι παλιό μοντέλο, έχει αλλεργία στα σκυλιά, αδυναμία στο ποδόσφαιρο και ούτε καν πρόσεξε το νέο της φόρεμα.</div><div>Από την άλλη ο Κεν μόλις βγήκε στις βιτρίνες. Το περιτύλιγμα γυαλίζει και φωνάζει: Σκίσε με, σκίσε με.</div><br /><br /><br /><div>Τί κάνει η Barbie?<br /></div><br /><br /><br /><br /><div></div><br /><div>Xμ... μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο ποστ ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά πρόσφατα καταρρίφθηκε από μία καλή μου φίλη ο all time classic μύθος μου της Barbie που καταλήγει πάντα με τον John John. </div><br /><div>H αλήθεια είναι πως πάντα θα εμφανίζεται κάποιος Ken στη ζωή μιας γυναίκας. Η αλήθεια μάλιστα είναι πως κάποιες φορές, ο Κεν μπορεί να είναι και καλύτερος από τον John John και τελικά αυτός να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί της. </div><br /><div>Η επιλογή και το ζύγισμα είναι στο χέρι της κάθε Barbie.Μακάρι να παίρνει πάντα τις καλύτερες αποφάσεις.</div><br /><br /><div>Εγώ όμως πάντα θα φωνάζω: Respect στον John John. Ο πρώτος άντρας που σε αγάπησε πραγματικά μπορεί να άλλαξε μέσα στο χρόνο, αλλά η αγάπη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSD-hb4mtjVHp-OFvK8CL3LQzTsg5Lj0F9aXGWrDxiUG2-cbORfwLN6h7yprNoyfsSQNCt7DyvZibhOOFiF97UQ8K2hyv8OSSnbY5NWpbVpjqwJMI4COvHU1eCfj9OK4IansiL0T7SmtZ6/s1600-h/plangifts_photo_gifts03.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166843051056872066" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSD-hb4mtjVHp-OFvK8CL3LQzTsg5Lj0F9aXGWrDxiUG2-cbORfwLN6h7yprNoyfsSQNCt7DyvZibhOOFiF97UQ8K2hyv8OSSnbY5NWpbVpjqwJMI4COvHU1eCfj9OK4IansiL0T7SmtZ6/s320/plangifts_photo_gifts03.jpg" border="0" /></a> δεν αλλάζει ποτέ...</div><br /><br /><br /><br /><div><br /></div><br /><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><br /><div><br /></div><br /><br /><br /><br /><div></div></div></div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-77213976084940809562008-02-11T07:27:00.000-08:002008-12-11T09:11:56.746-08:00Μετακομίζω...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiF21yXMIh_b2tc5c-AY4sEKN72Z5P1FqeCJghMP-I_5WXmtd79Gmt3ZBwSY9Uc8nE4tFN5DkS7qSqqLwIE4uFHFU6ZKRS5ZodVegNxk-MjXUpjgfq7Kmd-fjC0L4HK2HrAmvoyvZO7Xo1/s1600-h/moving-out.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5165748036259854898" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiF21yXMIh_b2tc5c-AY4sEKN72Z5P1FqeCJghMP-I_5WXmtd79Gmt3ZBwSY9Uc8nE4tFN5DkS7qSqqLwIE4uFHFU6ZKRS5ZodVegNxk-MjXUpjgfq7Kmd-fjC0L4HK2HrAmvoyvZO7Xo1/s320/moving-out.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>όχι δε χωρίζω (προς το παρόν τουλάχιστον γιατί το μέλλον δε διαγράφεται ιδιαίτερα ρόδινο), αλλά γιατί το γραφειάκι μας φαίνεται πως δεν μαε χωράει όλους πια και πλέον επισήμως θα εργάζομαι σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, δίπλα ακριβώς από τα μεγάλα πολυκαταστήματα ρούχων. (Εκ πρώτης άποψως φάινεται άσχετη η παρατήρηση, αλλά προβλέπεται να έχει μεγάλο αντίκτυπο στα οικονομικά μου).</div><br /><div>Η μετακόμιση ήταν και ο λόγος της μακράς απουσίας μου από τα διαδικτυακά δρώμενά, οπότε έχω πολλές αποστάσεις να καλύψω.Αυτές τις ημέρες πάντως, μετά από έντονη συναναστροφή με αγαπημένες μου φίλες και το έτερον τους ήμισυ, κατάφερα να καταρρίψω έναν μύθο που είχε εγκατασταθεί στο μυαλό μου από τα παιδικά μου χρόνια. </div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-1077497388409875182008-01-18T03:47:00.000-08:002008-12-11T09:11:56.929-08:00Love issue<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH9v7vmnexkbclBWzSls4KUYlI4oXubhycekOjb1tWwIW-pKo5eyRZocLVwnR3RKliF_x_URFbJnSjmndg0x4N6Vf66kCJGD5YDNJqY_82x3YPaXlpDaS-H2P3tGnEN7NLGMX6AM5rXB1t/s1600-h/Love_is_in_the_air_by_zibo26[1].jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5156793339114087106" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH9v7vmnexkbclBWzSls4KUYlI4oXubhycekOjb1tWwIW-pKo5eyRZocLVwnR3RKliF_x_URFbJnSjmndg0x4N6Vf66kCJGD5YDNJqY_82x3YPaXlpDaS-H2P3tGnEN7NLGMX6AM5rXB1t/s320/Love_is_in_the_air_by_zibo26%5B1%5D.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div>Η αγάπη μετριέται με τις θυσίες που κάνεις γι΄αυτήν.</div><br /><div></div><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-43830022617639486322008-01-02T04:30:00.000-08:002008-12-11T09:11:57.471-08:00New Year New Year!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY9qW8zvYKa5nb_-d2e8Wv2lRym3NeXjokt6_-jabV4TDS4ujEfXvFFv3nAR4r8nyZFzv6vAA8EGLTC_uSv4ltmNOpTY9udhXHOIhyOUZTlwKe8xNB5QXWtDoeMsjNJmzG8EEpTv0__a3k/s1600-h/images.jpg"></a><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiad7XlQ2fspSeinB8Y-qeaGJs6vBBReRkDIlhQK_TsFtBdAyl4M4RWZnAitBiIycOtx-2vBgNrpMod0bBfDLIT0sPRRXwdqMN7QW1NOWPwQfW2NP3hDXSr_b0sHB1i2rb85JNmMqsDytpP/s1600-h/image3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5150857251929383570" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiad7XlQ2fspSeinB8Y-qeaGJs6vBBReRkDIlhQK_TsFtBdAyl4M4RWZnAitBiIycOtx-2vBgNrpMod0bBfDLIT0sPRRXwdqMN7QW1NOWPwQfW2NP3hDXSr_b0sHB1i2rb85JNmMqsDytpP/s320/image3.jpg" border="0" /></a><br /></div><br /><br /><div>Πρώτο ποστ για το 2008!</div><br /><br /><div><br /></div><br /><div>Είναι απίστευτο το μέγεθος της χαράς που με γεμίζει κάθε καινούρια αρχή. Κάθε Δευτέρα, κάθε πρώτη του μήνα, αποτελεί σχεδόν αφορμή για εορτασμό!</div><br /><div>Ο πιεσμένος χρόνος δεν μου επέτρεψε να κάνω -γραπτώς- έναν απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς. Αυτό όμως δεν με στεναχωρεί καθόλου. Μάλιστα δεν ξέρω αν υποσυνείδητα ήταν κάτι που το επιδίωξα κιόλας, αφού το 2007 δεν ήταν ένας καλός χρόνος και σίγουρα η καταγραφή ορίσμένων γεγονότων μόνο χαρά δεν θα με γέμιζε.</div><br /><div>Η ουσία για εμένα όμως βρίσκεται αλλού.</div><div>Όσα συνέβησαν έχουν καταγραφεί μέσα μου. Όσα πέρασα, είδα, άκουσα, έμαθα και κατανόησα, έχουν γίνει πλέον κομμάτι μου. Και αυτό που επιθυμώ είναι να με συνοδεύουν όλα αυτά στην νέα χρονιά και στην νέα αρχή. Ίσως το λάθος ήταν πως τόσα χρόνια προσπαθούσα κάθε νέα μου αρχή να συνοδεύεται με παράλληλη διαγραφή του παρελθόντος.</div><br /><div>Όχι φέτος. </div><br /><div>Φέτος η νέα μου αρχή, θα συνοδεύεται από όσα έχω ζήσει. Και θα επιτρέψω σε όλα αυτά να με οδηγήσουν στο αύριο.</div><div>Μήπως έχω αρχίσει να ωριμάζω?</div><br /><div>Επιτέλους!</div><br /><br /><div></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqOOx2W446nMkLNXZgZ5Noa2oqE-gYmH9cwH47kju3YnGBsvVQy1YCN39QDeH-8AEyvJn6q3RNa6QAGT5Uv57YDoXHNLX6Hza6MipbESBGHNfAFsPw5h3avBL5aksdFPf0QgB1zUnCW8C/s1600-h/images.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5150860005003420338" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 231px; CURSOR: hand; HEIGHT: 135px" height="82" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqOOx2W446nMkLNXZgZ5Noa2oqE-gYmH9cwH47kju3YnGBsvVQy1YCN39QDeH-8AEyvJn6q3RNa6QAGT5Uv57YDoXHNLX6Hza6MipbESBGHNfAFsPw5h3avBL5aksdFPf0QgB1zUnCW8C/s320/images.jpg" width="330" border="0" /></a><br /><div></div><br /><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;"></span></div><div><span style="color:#ff0000;"></span></div><div><span style="color:#ff0000;">Καλή χρονιά σε όλους!</span><br /></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div><br /></div><br /><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-71289783646798917242007-12-20T09:30:00.001-08:002008-12-11T09:11:57.645-08:00Είναι δικό μας κορίτσι...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpxsMrEdNz-K0eofNiZD4rPIocA2_3YSnY079FD-BBUEmpVJUg2aog0qYjgiF6aRnzQ6Flrb4-XfDwmbfizQcaqgLy7uALXHbR-GtG6GAethVbPjZ3Fo6g5bNDSD7zLdqZ4arY1Lo4F2PB/s1600-h/l_00031069.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5146111532110635650" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpxsMrEdNz-K0eofNiZD4rPIocA2_3YSnY079FD-BBUEmpVJUg2aog0qYjgiF6aRnzQ6Flrb4-XfDwmbfizQcaqgLy7uALXHbR-GtG6GAethVbPjZ3Fo6g5bNDSD7zLdqZ4arY1Lo4F2PB/s320/l_00031069.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div> Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;</div><br /><div>Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.</div><br /><div>Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..</div><br /><div>P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα</div><div> </div><div>P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά. </div><div> </div><div>P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι) </div><div> </div><div><span style="color:#ff0000;"> Χρόνια Πολλά!</span></div><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-35294431986919839252007-12-05T05:55:00.000-08:002008-12-11T09:11:58.001-08:00Νεύρα... πολλά νεύρα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO1Aaft5wXMKivge_3OGsw8L5VF17oaXuLfwnCsnGzxG4xrMtAO-k8bUeG_WSvqRrybfocqHMwGCAlhwtE2dz2cN9vqBPgE2RtwUL4RPVfey7vqQ4-R4BYpD9juutqfEToYBD4roFQpIZ2/s1600-h/angry_little_girl_body_language.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5140860830772668882" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO1Aaft5wXMKivge_3OGsw8L5VF17oaXuLfwnCsnGzxG4xrMtAO-k8bUeG_WSvqRrybfocqHMwGCAlhwtE2dz2cN9vqBPgE2RtwUL4RPVfey7vqQ4-R4BYpD9juutqfEToYBD4roFQpIZ2/s320/angry_little_girl_body_language.jpg" border="0" /></a><br /><div>και αγανάκτηση, και απορία και (λίγα) δάκρυα αδικίας και μία μαχαιριά νααααα (μετά συγχωρήσεως).</div><div> </div><div>Λοιπόν αυτό το πράγμα δεν θα το καταλάβω ποτέ. </div><div>Πώς γίνεται δηλαδή, να σου κάνει κάποιος την λαδιά και μετά... να κρατάει και μούτρα από πάνω.</div><br /><div>Και όχι τίποτε άλλο αλλά εμένα αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου. Μην καταλάβω ότι κάποιος δεν θέλει να με παίξει.... εκεί εγώ, θα ζητάω να παίξω μόνο με αυτόν. </div><div>Είναι άσχημο να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο το ίδιο γραφείο και να μην μπορείς να μοιραστείς μία λέξη, μία καλημέρα, ένα χαμόγελο.</div><br /><div></div><div>Αλλά ίσως τελικά, αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις ίδιες ηθικές αξίες... να μην υπάρχει λόγος για τίποτε παραπάνω.</div><br /><div></div><br /><div>Αυτά τα ολίγα για σήμερα, γιατί η μέρα είναι βροχερή, η "κεραμίδα" που μου ήρθε βαριά και... έχω κι ένα τηλέφωνο να κάνω!. </div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-54153185440433968532007-11-29T03:37:00.000-08:002008-12-11T09:11:58.218-08:00Παγωτό χωνάκι Νοέμβρη μήνα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0mWRPmMhIBJG40JLH4an8YuOtfBJWfN3F1hxsnepyMbpczzkkkIGOjDnH6UoR7rqi-G3pAOCOsoR02ZJGOBtMlYVaJG7ig4XeATFWP51zBEKBfF2d_x7FEJ_dUxzqrtpqQizaNX4UVh9z/s1600-h/ice-cream027.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5138335435489218546" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0mWRPmMhIBJG40JLH4an8YuOtfBJWfN3F1hxsnepyMbpczzkkkIGOjDnH6UoR7rqi-G3pAOCOsoR02ZJGOBtMlYVaJG7ig4XeATFWP51zBEKBfF2d_x7FEJ_dUxzqrtpqQizaNX4UVh9z/s320/ice-cream027.gif" border="0" /></a><br /><div>Έχω την εντύπωση ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Ψέμματα. Είμαι βέβαιη ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Και για να τεκμηριώσω την άποψή μου, θα μπορούσα να παραθέσω μία εξαιρετικά μακροσκελή λίστα επιχειρημάτων η οποία περιλαμβάνει: διανυκτερεύσεις σε νοσοκομεία για μέλη της οικογένειάς μου, μεταμεσονύκτιες αναζητήσεις φαρμακείων, νύχτες αγωνίας εν αναμονή αποτελεσμάτων, επίπονες εξετάσεις, τσακωμούς στην εργασία, τσακωμούς στην οικογένεια, τσακωμούς με το έτερον ήμισυ, και πολλά πολλά πολλά ακόμη(συμπεριλαμβανομένης μίας...παλλινδρόμησης σε παλιές εμμονές που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει).</div><br /><br /><div>Εντάξει λοιπόν ήταν ένας δύσκολος μήνας ο φετινός. Και ο περσινός.</div><br /><br /><div>Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτε από όλα αυτά ακόμη κι αν ήξερα ότι θα έχουν ευτυχή κατάληξη. Ακόμη κι αν ήξερα τα αποθέματα δύναμης που θα ανακάλυπτα μέσα μου. </div><br /><br /><div>Από όλο αυτόν τον μήνα θα προτιμήσω να κρατήσω στην μνήμη μου, το παγωτό χωνάκι με κρέμα και κρέμα μπισκότο που έφαγα προ ημερών (κατόπιν εντολής μάλιστα) και με έκανε να σκάσω ένα χαμόγελο...καλοκαιρινό.</div><div> </div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-39663031044378955022007-11-16T03:12:00.000-08:002008-12-11T09:11:58.584-08:00Αν συμβαίνουν στ΄αλήθεια<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwDSuhpwn6ZXwCZki1PoWz-bcSwMM0fwwv0jX4_1cHWKbdnUHwx8DKKbARlKR7l8EXfI-J8pZU1rw1Q4lJQTVZKlpP4Li8Mt0M9obdhMgJwG2BH-YXDtgMf8JRRleYB9MQCv4qdFhC9bj4/s1600-h/ContentSegment_5573928_0.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5133397017667768274" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwDSuhpwn6ZXwCZki1PoWz-bcSwMM0fwwv0jX4_1cHWKbdnUHwx8DKKbARlKR7l8EXfI-J8pZU1rw1Q4lJQTVZKlpP4Li8Mt0M9obdhMgJwG2BH-YXDtgMf8JRRleYB9MQCv4qdFhC9bj4/s320/ContentSegment_5573928_0.jpg" border="0" /></a>τότε...υπάρχει λόγος για να χαμογελάμε πονηρά με προσμονή όταν σκεφτόμαστε τί μπορεί να μας επιφυλάσσει ακόμη η μοίρα.<br /><p> </p><p>Το παρακάτω κείμενο το διάβαζα σήμερα στα "ΝΕΑ" και συνειδητοποίησα άξαφνα πως χαμογελούσα ασυναίσθητα στον εαυτό μου. Είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν διαπιστώνεις πως ο ρομαντισμός στις μέρες μας καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά μετέρχεται και των ψηφιακών μέσων προκειμένου να πετύχει το σκοπό του...</p><br /><p></p><br /><p>Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.<br />Το βαγόνι στο οποίο μπήκε στις 9.30 το βράδυ εκείνης της Κυριακής ο Πάτρικ Μόμπεργκ ήταν γεμάτο από κόσμο, αλλά αμέσως ξεχώρισε ένα κορίτσι με λουλούδι στα μαλλιά που φορούσε μπλε σορτσάκι και μπλε καλσόν και έγραφε στο ημερολόγιό της. Ο νεαρός ένιωσε να την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά ώσπου να φθάσει κοντά της η κοπέλα κατέβηκε. Τι να κάνει κι εκείνος; Αντί να μεμψιμοιρεί, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων ήξερε ότι ακόμη και εάν έπαιρνε την ίδια ώρα το ίδιο τρένο δεν ήταν σίγουρο ότι θα συναντήσει και πάλι τη γυναίκα-όνειρο. Έτσι ο 21χρονος έφτιαξε στο Ίντερνετ το σάιτ «nygirlofmydreams. com» και περιέγραψε τη συνάντησή τους λεπτομερώς. Ζωγράφισε το σκίτσο της και έγραψε με μεγάλα γράμματα: «Είδα το κορίτσι των ονείρων μου απόψε στο μετρό. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τη βρω». Προσέθεσε ένα σωρό λεπτομέρειες, ότι το τρένο ήταν το 5, πως η κοπέλα μπήκε στον σταθμό Union Square, ότι τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα και περιέγραψε τον εαυτό του ως «ψηλό, αδύνατο και όχι παράφρονα».</p><br /><p>Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να βρεθεί το κορίτσι με το κόκκινο λουλούδι. Η 22χρονη Αυστραλέζα Καμίλ Χέιτον αναγνωρίστηκε από φίλους της, που έγραψαν στον Μόμπεργκ και του έδωσαν μάλιστα και το προφίλ της στο Facebook προκειμένου να μάθει περισσότερα γι΄ αυτήν προτού τη συναντήσει. Το περίεργο, όπως δήλωσε η ίδια, είναι ότι δεν θα βρισκόταν στο μοιραίο τρένο «εάν το διαμέρισμά μου δεν είχε καεί πριν από λίγες ημέρες. Με φιλοξενούσαν για μερικές ημέρες κάποιοι φίλοι και στο σπίτι τους πήγαινα εκείνο το βράδυ, εντελώς απογοητευμένη". </p><br /><p>Τι λένε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για το μέλλον τους; «Τελειώσαμε με τις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις. Θα πρέπει να φανταστείτε τι θα μας συμβεί από εδώ και στο εξής. Εμείς δεν θα σας πούμε. Τώρα χρειαζόμαστε χώρο». </p><br /><p></p>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-73239051490932540572007-11-08T08:48:00.000-08:002008-12-11T09:11:58.776-08:00Σκέφτομαι και γράφω<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4596pHlPi0sA3ahLrWX4sxwrwMy3Dxk9z496hGh-wvTj5uY2c5DjpELzm2OduGaU3awRsHLX7-xbzox1Vxk2vkLhO4Ljm3i4pN9s4TJlfjZ5ZS9FoxAwua7uq9eAAzYrSKXh0ZF1GBz6-/s1600-h/notebook.sized"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5130516890751572866" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4596pHlPi0sA3ahLrWX4sxwrwMy3Dxk9z496hGh-wvTj5uY2c5DjpELzm2OduGaU3awRsHLX7-xbzox1Vxk2vkLhO4Ljm3i4pN9s4TJlfjZ5ZS9FoxAwua7uq9eAAzYrSKXh0ZF1GBz6-/s320/notebook.sized" border="0" /></a><br /><br /><div align="center"><strong>Τετράδιο Εκθέσεων</strong></div><br /><br /><strong>της μαθήτριας:</strong> spourgitaki<br /><strong>της </strong>γ΄ τάξης<br /><strong>του</strong> 1ου σχολείου της ζωής<br /><strong>σχολικό έτος:</strong>2006-2007<br /><br /><br /><br /><br /><br /><strong>Θέμα:</strong> Οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναλύστε με παραδείγματα από την προσωπική σας εμπειρία τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο διαμόρφωσής τους.<br /><p></p><br />Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Πολύ.spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-22485067151381027992007-10-11T08:28:00.000-07:002008-12-11T09:11:58.938-08:00Στην απομόνωση…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcfpgaKk4qs_DbKTeoURzcxzogezAoDXLMcozYCakFqOe4lAZuL5lnzrQx62IxrTlJSd0jDUrGos7rueaDhbYeRGiER3iKh6KG_L_qPbFHewJmAGt7zyy1GqlqBG3XROmdFg6vS_765r72/s1600-h/prison.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5120102126814851346" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcfpgaKk4qs_DbKTeoURzcxzogezAoDXLMcozYCakFqOe4lAZuL5lnzrQx62IxrTlJSd0jDUrGos7rueaDhbYeRGiER3iKh6KG_L_qPbFHewJmAGt7zyy1GqlqBG3XROmdFg6vS_765r72/s320/prison.jpg" border="0" /></a><br /><div><br />Εκεί βρίσκεται εδώ και καιρό μία καλή μου φίλη. Και εκεί θα συνεχίσει να βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Σε ένα νησί μικρό, μακρινό και απομονωμένο. </div><br /><div><br />Μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για τους συναδέλφους της που μετακινούνται όλοι σαν μπουλούκια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει ένα δύο άτομα για να πει δυο κουβέντες παραπάνω, για τον γκόμενό της ο οποίος άλλοτε σηκώνει το τηλέφωνο και άλλοτε όχι αλλά και για τη δουλειά της που για εμένα είναι λειτούργημα και με ενδιαφέρει πάντα ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα αθώα βλέμματα και τις απορίες των μικρών παιδιών.<br />Όποτε το καλοσκέφτομαι, όλα όσα με ενώνουν μαζί της είναι ένα ταξίδι. Σε ένα ταξίδι γνωριστήκαμε (μωρά παιδιά), καθοδόν προς ένα άλλο ταξίδι ξαναβρεθήκαμε (έστω και περιστασιακά) και ένα Ταξίδι δικό μου στο οποίο μεσολάβησε μία στάση στον τόπο της μας ξαναέφερε κοντά. Αληθινά.<br />Σε ένα μικρό δεματάκι που μου ζήτησε να της στείλω, της έβαλα (μαζί με τα καλλυντικά που επιτακτικά παρήγγειλε), το «Μικρό Πρίγκηπα» και ένα από τα αγαπημένα μου cd με τραγούδια του <strong>Leonard Cohen</strong>.<br /><br />Οι αποστάσεις, είτε χρονικές είτε χωρικές, πολλές φορές δεν έχουν σημασία.<br />Και στη συγκεκριμένη σχέση διαπιστώνω πως χρειάστηκε να περάσει πολύ καιρός, να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι προκειμένου να (ξανα)βρεθούμε πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη με γεμίζει με αισιοδοξία. Με κάνει να σκέφτομαι πως κάποιες φορές <strong>είναι οι αποστάσεις αυτές οι οποίες μας φέρνουν πιο κοντά.<br /></strong></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-50251246022549030352007-09-28T08:07:00.000-07:002008-12-11T09:11:59.331-08:00Παίξε μπάλα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-whlWpMpcuGZD7m0be464zIYoR0PlkGnyLs3twkRhBvsj7PSHDFfQecpnakr6C4aqh93TjWKujeVYvYPfwxRNc1DY7eRC0KFjfakv-UejEDdImZQuFaBEmP9d-t6sx2F9NsnYIQChuloZ/s1600-h/pict_20070129PHT02488.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5115275678790807810" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-whlWpMpcuGZD7m0be464zIYoR0PlkGnyLs3twkRhBvsj7PSHDFfQecpnakr6C4aqh93TjWKujeVYvYPfwxRNc1DY7eRC0KFjfakv-UejEDdImZQuFaBEmP9d-t6sx2F9NsnYIQChuloZ/s320/pict_20070129PHT02488.jpg" border="0" /></a><br />Ε ρε παιδί μου τί σου είναι η ζωή...<br /><br />Μέσα σε μία στιγμή, σε ένα μικρό δευτερόλεπτο μπορεί να σου γυρίσει τα μέσα έξω και τα πάνω κάτω.<br /><br /><br />Σε έχει στην απέξω για πολύ καιρό, ξεχασμένο και ξαφνικά σε θυμάται... κάνει ένα πισωγύρισμα και στα φέρνει ξανά όλα μαζί. Αλλά όοοοολα μαζί.<br /><br />Λες και ξαφνικά ο βράχος που σου έκρυβε το φως άνοιξε και το τούνελ γέμισε με λαμπρό ήλιο και ζεστάθηκε το μέσα σου.Αλλά τώρα πρέπει να παίξεις μπάλα. Να ισσοροπήσεις καλά, να θέσεις με ακρίβεια τους στόχους, να βολιδοσκοπήσεις τους τερματοφύλακες και... να σουτάρεις.<br /><br />Διαπιστώνω τελικά πως δεν είμαι και τόσο...κακή στην αθλητική ορολογία.<br /><br />Παλιοί φίλοι, νέοι φίλοι, παλιοί έρωτες, νέοι έρωτες, νέες δουλειές, νέες προοπτικές... όλα παίζουν.<br />Αντε τώρα να τα βάλεις σε μια σωστή σειρά... Ο αγώνας άρχισε (και νομίζω πως έχουμε καλές πιθανότητες)...spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-82824598541084300052007-09-19T13:07:00.000-07:002008-12-11T09:11:59.458-08:00Τρία χέρια άσπρο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMd2r3GYWA_loEklynxqgkubwOVf5Ox-UFPeIyKcRpsRZoz15WSKKXD88n_RlsAV4Y3jrU4lO2qyR5i1WY1deyJDFe8YiH3cp4cpXVxyzm5dy9w6-OTjRTelAg9PGcETfgIGLiddEGDn_F/s1600-h/paint.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5112012986213894754" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMd2r3GYWA_loEklynxqgkubwOVf5Ox-UFPeIyKcRpsRZoz15WSKKXD88n_RlsAV4Y3jrU4lO2qyR5i1WY1deyJDFe8YiH3cp4cpXVxyzm5dy9w6-OTjRTelAg9PGcETfgIGLiddEGDn_F/s320/paint.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Χθες βοήθησα μία φίλη μου να μετακομίσει στο νέο σπίτι της. Της κράτησα παρέα όση ώρα οι ελαιοχρωματιστές έβαφαν τους τοίχους του νέου σπιτιού της. Το χρώμα τους ήταν ένα ελαφρύ μπεζ σχεδόν ανοιχτό κίτρινο. Καθώς το έβλεπα να χάνεται κάτω από το φωτεινό άσπρο της βούρτσας των εργατών, αναρωτιόμουν πού πάει αυτό το "πρώτο χέρι".</div><br /><br /><div>Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να πάρεις μία βούρτσα και να βάψεις πάνω στο παρελθόν σου, να του αλλάξεις χρώμα, να σβήσεις το ελαφρύ μπεζ σχεδόν... μαύρο και να το κάνεις άσπρο. </div><br /><br /><div>"Το καφέ χρώμα για να φύγει από το τοίχο θέλει να το περάσεις τρία χέρια άσπρο", μου είπε αναπάντεχα ένας από τους εργάτες. </div><br /><br /><div></div><br /><br /><div>Μάλιστα.. τρία χέρια άσπρο.</div><br /><br /><div>Σκέφτομαι πως όλοι κουβαλάμε καφέ, και μπεζ και μαύρα και κόκκινα χρώματα στους τοίχους της ψυχής μας. Τα χρώματα είναι εκεί. Όσα χέρια άσπρο και να τα περάσεις, εσύ θα ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει το πρώτο χέρι. Ίσως όμως αυτή η γνώση να σου επιτρέπει να επιθυμείς αληθινά και βαθιά το άσπρο και να το δέχεσαι με μεγάλη χαρά.</div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-28244589129125372442007-09-06T07:19:00.001-07:002007-09-06T07:34:08.742-07:00Στον αγώνα...Βαθιά ανάσα και.... πάμε ξανά.<br />Τόσο καιρό, ήθελα, πάλευα να γράψω, αλλά τί να σου βγει. Πληκτρολογείς τις πρώτες λέξεις και σχεδόν ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο κενές είναι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και αυτόματα ο παράμεσος αγγίζει το delete.<br />Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μας ο αγώνας. Και η επόμενη μέρα έχει έρθει και δεν έχω/ έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να φύγει.<br />Έχω δώσει πολλούς αγώνες, για να φύγω, για να γυρίσω, για να διώξω, για να διεκδικήσω, για να ξεχάσω, για να θυμηθώ, για να μισήσω, και δε λέω να σταματήσω.<br /><br /><br />Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει τρελλή δουλειά. Τρελλή. Από το πουθενά, ξεφύτρωσαν δύο τρεις προτάσεις επαγγελματικές. Είπα ναι σε όλες και να μαι τώρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ να τρέχω από γραφείο σε γραφείο, από υπολογιστή σε υπολογιστή και το κινητό... σκουλαρίκι. Δεν πειράζει όμως. Με κάνει και ξεχνιέμαι. Με κάνει πιο δυνατή. όταν βλέπω τον εαυτό μου δυναμικό, να συζητάει, να δίνει εντολές, να εισπράττει εύσημα, καταλαβαίνω πως η ζωή κυλάει... και την ακολουθώ. σεμνά.<br />Η έννοια του αγώνα εμπεριέχει την έννοια της έλπίδας, της προσμονής, του δικαίου και τελικά την έννοια του ανθρώπου.<br /><br /><br />p.s. Ο Σεπτέμβρης ήρθε και -προς το παρόν- το μόνο καλό που έφερε είναι το δροσερό αεράκι που με κάνει να μη θέλω να γυρίσω σπίτι μου.spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-45226568926983855292007-08-27T05:45:00.001-07:002008-12-11T09:11:59.705-08:00Γιατι;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYTPFZKhm9bcLb3Kqmov1rWJCTFNKAItWW5fOW2ZHqe3lBHfA7mruUOaZkpp-cCol0MudGo4V9lbVBjY3hlJr5ZpjvldAPBraWYPkMqtl9igzuF-AEz9722DyI_1jeO6z7SRRgiS442UT5/s1600-h/newego_LARGE_t_1101_121168_type11349.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5103361007566953490" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYTPFZKhm9bcLb3Kqmov1rWJCTFNKAItWW5fOW2ZHqe3lBHfA7mruUOaZkpp-cCol0MudGo4V9lbVBjY3hlJr5ZpjvldAPBraWYPkMqtl9igzuF-AEz9722DyI_1jeO6z7SRRgiS442UT5/s320/newego_LARGE_t_1101_121168_type11349.jpg" border="0" /></a><br /><div align="left"><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Δεν είναι έργο επιστημονικής φαντασίας</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Δεν είναι τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Δεν είναι μακρινό και ξένο πρόβλημα</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι οι συνάνθρωποί μας</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι νεκροί</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι καμένες περιουσίες </span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι κρίμα</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι άδικό</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:100%;">Είναι τραγικό…</span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:Times New Roman;">Γιατί όλα αυτά;</span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:Times New Roman;"></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:Times New Roman;"></span></span></p><br /><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:Times New Roman;"><?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span></span></p></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-29992647556078300722007-08-21T03:46:00.000-07:002008-12-11T09:11:59.930-08:00Τα ρημαδοαπωθημένα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqckrQVu16MH-mcXfAvJ9vxpmRfemEamZ5dKs4GNRD8nISeoMcfVBMM0-IjHLWvx1h6NZrUuvZRAT_t2cmgMqCCegyacQI0buvfJ_23qM8ZK7IWTKv0CJlKNXFRLoRIC2fmf5OgiaVsZNN/s1600-h/bedofdreams.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5101107086039424002" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqckrQVu16MH-mcXfAvJ9vxpmRfemEamZ5dKs4GNRD8nISeoMcfVBMM0-IjHLWvx1h6NZrUuvZRAT_t2cmgMqCCegyacQI0buvfJ_23qM8ZK7IWTKv0CJlKNXFRLoRIC2fmf5OgiaVsZNN/s320/bedofdreams.jpg" border="0" /></a><br /><div>Εγώ τώρα κανονικά δε γράφω εδώ. Δεν κάνω ποστ. Οχι. Κανονικά, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και τελειώνω το ρημαδοάρθρο για να ρημαδοφύγω καμία ώρα από τη ρημαδοδουλειά. Κανονικά.</div><br /><div></div><br /><div>Γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ και ΔΥΟ ώρες, κάθομαι , μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι το χθεσινό όνειρο που μου θύμισε για άλλη μια φορά πόσο άτιμο πράγμα είναι αυτό το υποσυνείδητο. Διότι πάνω που λες, όλα καλά, προχωρώ (όπως -όπως τέλος πάντων) στη ζωή, τσουπ, να σου ένα όνειρο να σου θυμίσει έναν άνθρωπο τον oποίο (προσπαθείς να) έχεις βγάλει από τη ζωή σου. Γιατί; Για αμέτρητους λόγους, οι οποίοι (και εδώ είναι το γελοίο της υπόθεσης) δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στο σκοτεινό κομάτι του μυαλού σου, που ενεργεί αυτοβούλως και αποφάσισε χθες να σου τον παρουσιάσει τόσο ζωντανά που σχεδόν ξύπνησες από τις τύψεις σου.</div><br /><div>Άσχημο πράγμα τα απωθημένα. Εγώ γενικά ήμουν πάντα κατά των απωθημένων. Δηλαδή έλεγα, "είναι κάτι που σε καίει πολύ; Που θέλεις να το κάνεις; Μη το συζητάς. Όρμα!". Και το έλεγα και το έκανα! Αλήθεια. Δεν λογάριαζα καταστάσεις. Και ακόμη δηλαδή, αλλά να...</div><div> </div><div>Πόσο μου έχουν λείψει τα απλά, αθώα χαρούμμενα και άνευ σημασίας όνειρα. </div><div> </div><div>Αλλά βέβαια...αν ονειροπολείς ολόκληρη την μέρα...δεν γίνεται να βλέπεις όνειρα και το βράδυ! :)</div><div> </div><div>Ουφ...ρημαδοκατάσταση</div><div> </div><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-61362251859654786302007-08-20T03:10:00.000-07:002008-12-11T09:12:00.100-08:00Tough luck<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqAp3nPg595HyGXqcXwBGOtMWYkQ1S0hCXZwbFTF9QKCKt2reBe3zlmguSHZ41AdMycYJhD8s-6nL39XWW-Rwq4dtsdXAH0IloPkFmK8wzNp3vTV-iTTfCf1dDRuVxitEGHg8I12eb3z8g/s1600-h/sad.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5100781098021657586" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqAp3nPg595HyGXqcXwBGOtMWYkQ1S0hCXZwbFTF9QKCKt2reBe3zlmguSHZ41AdMycYJhD8s-6nL39XWW-Rwq4dtsdXAH0IloPkFmK8wzNp3vTV-iTTfCf1dDRuVxitEGHg8I12eb3z8g/s320/sad.jpg" border="0" /></a><br /><div>Δύσκολη εβδομάδα... </div><br /><div>Δύσκολος μήνας...</div><br /><div>Δύσκολο καλοκαίρι...</div><br /><div>Είναι μερικές στιγμές που θέλω να βγάλω από μέσα μου μία τεράστια ανάσα. Να κάνω ένα ααααααχ και να αδειάσει λες όλη η μαυρίλα.</div><br /><div>Και μετά να είμαι ξανά η ξένοιαστη, χαρούμενη, αυθόρμητη γυναίκα. Μόνο που στα αλήθεια θα είμαι.</div><br /><div></div><br /><div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-22833348580450856882007-08-08T02:50:00.000-07:002008-12-11T09:12:00.306-08:00Άρρωστηηηηη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGhyphenhyphenDWo6DtsTIcgrZNI95vc3Z-9Vge7CNbJeHvSue6V9RpNmf1DTgm4ZFL9az2qtEm1lz6c0RV6XrpLUytPb-uGVJnsgSVp3aPG_SVEy4SdGcgClO5x5vRcYxuuGpKBDveidVNM2kOpblA/s1600-h/sick_dog_in_bed_hr.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5096310369342180562" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGhyphenhyphenDWo6DtsTIcgrZNI95vc3Z-9Vge7CNbJeHvSue6V9RpNmf1DTgm4ZFL9az2qtEm1lz6c0RV6XrpLUytPb-uGVJnsgSVp3aPG_SVEy4SdGcgClO5x5vRcYxuuGpKBDveidVNM2kOpblA/s320/sick_dog_in_bed_hr.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><br /><div>Πάει! αρρώστησα εν μέσω θέρους! Ο,τι πιο παράλογο μπορούσε να συμβεί μέσα στο καλοκαίρι, ήρθε να πέσει επάνω μου. Το πρωί σηκώθηκα με ένα κεφάλι που ζύγιζε τουλάχιστον 2 τόνους. Πήρα ντεπόν και για σιγουριά πήρα και ένα πονστάν. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός προκάλεσε μεγάλη χαρά στο στομάχι μου και για να το γιορτάσουν όλοι μαζί, άρχισε και αυτό να ανακατώνεται!</div><br /><br /><br /><div>Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να οδηγάει σε slow motion; Ετσι ήμουν εγώ σήμερα καθώς πήγαινα στη δουλειά, στην οποία και θα αφήσω τα κοκαλάκια μου από ότι φαίνεται. Μέχρι να κοιτάξω αν έρχοταν αυτοκίνητο από δεξιά, είχε πλακώσει ουρά από αριστερά. Μέχρι να βάλω πρώτη, γινόταν ξανά κόκκινο το φανάρι.</div><br /><div>Μέσα σε όλα, να έχω και 3 φρυγανιές στο κάθισμα του συνοδηγου για παρέα. Διότι ξεκίνησα να τις φάω αλλά το στομάχι μου είχε άλλη γνώμη και τελικά τις έκανα μία ωραιότατη βόλτα στην πόλη. </div><br /><div>Εχω καταχωνιαστεί στο πιο απόμακρο γραφείο όπου δεν χτυπάει το κλιματιστικό και κάνω παρέα με τα ζεβασόφτ μου.Ενίοτε και με καμία παστίλια για τον λαιμό. Δεν έχω παράπονο :)</div><br /><br /><div>Αψου...</div></div></div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-88969859445644313272007-08-01T04:05:00.000-07:002008-12-11T09:12:00.632-08:00Καλό μήνα!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8BReU8RZ6LjoBGh4M7-WLdUvmuiP60mkM1QuOng8Sf193uBIUmw7So5Xs04D4lA8hJVQYWz-DX-yO6Jrbyj5So9X7HzFXn3QxDreLM5kxM9K3XXpiop-liYN383LKE1JHGU1q8FkrkNLR/s1600-h/garden.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5093748133587307666" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8BReU8RZ6LjoBGh4M7-WLdUvmuiP60mkM1QuOng8Sf193uBIUmw7So5Xs04D4lA8hJVQYWz-DX-yO6Jrbyj5So9X7HzFXn3QxDreLM5kxM9K3XXpiop-liYN383LKE1JHGU1q8FkrkNLR/s320/garden.jpg" border="0" /></a><br /><div>Μμμ... καλοκαιρινό αεράκι, άδεια πόλη, μία διάθεση να κάνεις τα πάντα αλλά και απολύτως τίποτα και πάνω από όλα η γνώση ότι αυτός είναι ο τελευταίος μήνας του θέρους. </div><div><div>Εφτασε ο Αύγουστος και μου κάνει εντύπωση πραγματικά πως αυτή η λέξη κουβαλάει τόσο μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για εμένα. Δεν είναι ένας μήνας, δεν είναι μία λέξη.<br /></div></div><div>Είναι <strong>μυρωδιά</strong> από το νωπό χώμα στο χωριό μου, μετά τις μικρές καλοκαιρινές μπόρες, είναι <strong>γεύση </strong>από το ψητό καλαμπόκι, είναι <strong>ευχές </strong>κάτω από αμέτρητα πεφταστέρια, είναι <strong>βόλτες</strong> σε μια έρημη Θεσσαλονίκη, είναι <strong>κόμπος στον λαιμό</strong> από τον αποχαιρετισμό με τις καλοκαιρινές παρέες, είναι <strong>ενθουσιασμός</strong> για τη νέα σχολική χρονιά [πάντα ήμουν σπασικλάκι :)] και χιλιάδες άλλες μικρές μικρές <strong>αναμνήσεις. </strong></div><div><strong></strong> </div><div>Η αλήθεια είναι πως το φετινό δεν ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.</div><div> Δεν έκανα ταξίδια στην άλλη άκρη της γης, δεν πήγα στο χωριό μου για να βρω ξανά τις παιδικές μου παρέες, δεν ξάλωσα στο πλατύσκαλο του -εγκαταλελειμένου πλέον- σπιτιού μας, κοιτώντας τα αστέρια, δεν αλώνισα στην άδεια πόλη μαζί με τις φίλες μου. Αλλά...να πω και κάτι άλλο; Δεν είναι αργά για να τα κάνω όλα αυτά και πολλά πολλά ακόμη περισσότερα.<br /><br /></div><div>Από την ώρα που ξύπνησα σήμερα, έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλια μου και δύο λέξεις στο στόμα μου: "Καλό μήνα"!</div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-8204241728707878252007-07-27T06:16:00.000-07:002008-12-11T09:12:00.860-08:00Τόσο απλά<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzcutZMuSrAPZwIam6bAQoUIxZ88zVh96SPz3kobPOfAqi6E5FlqXImTWxxu5caoQraw25rxNoJrw9lznYHB9J2bGO-tVqX_smqs1qN2AHt8GHClnuizS6yeChRod8hh7Ni8UPlwd9n01_/s1600-h/summer.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5091866916436823170" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzcutZMuSrAPZwIam6bAQoUIxZ88zVh96SPz3kobPOfAqi6E5FlqXImTWxxu5caoQraw25rxNoJrw9lznYHB9J2bGO-tVqX_smqs1qN2AHt8GHClnuizS6yeChRod8hh7Ni8UPlwd9n01_/s320/summer.jpg" border="0" /></a><br /><div>Τις τελευταίες ημέρες ξυπνάω μέσα σε ένα σπίτι που γνωρίζω ελάχιστα αλλά αγαπαώ πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου γιατί τα χαιδεύει το γλυκό φως του ήλιου που περνά μέσα από τα μισόκλειστα στόρια.</div><br /><div>Πριν καλά καλά πλυθώ, τρέχω με το μαγιώ στην παραλία, πιάνω την πρώτη πρώτη ξαπλώστα και αποκοιμιέμαι με τον ήχο του κύματος να με νανουρίζει και το φως του ήλιου να με ζεσταίνει. </div><br /><div>Ο ζεστός καφές (ναι...μέσα στο καταλοκαίρο επιμένω...ελληνικά) με ξυπνάει γλυκά και αρχίζω το ταξίδι μου μέσα στην απέραντη θάλασσα. Δε ξέρω γιατί παλιότερα δεν την αγαπούσα. Δεν μου άρεσε το καλοκαίρι. Ισως η κούραση, ίσως οι μυρωδιές από ιδρώτα και αντιλιακά μου δημιουργήσαν μία άσχημη αίσθηση. </div><br /><div></div><br /><div>Τώρα όμως που το ζω όπως θέλω εγώ... τολμώ να πω ότι το αγαπάω. </div><br /><div></div><br /><div>Η διαδρομή που ακολουθεί μετά ως τη δουλειά, μου φαίνεται ελάχιστη κι ας είναι περίπου μία ώρα. Οδηγώ και νιώθω το σώμα μου να πάλλεται ακόμη στο ρυθμό των κυμάτων, την αλμύρα στο λαιμό μου, την ανάσα μου γεμάτη κύμα. όταν πια ξαναφτάνω στην πόλη και μπαίνω στο γραφείο είμαι άλλος άνθρωπος...Τόσο απλά. </div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-34857756671317262202007-07-19T07:07:00.000-07:002008-12-11T09:12:01.033-08:00Σπάζοντας ρολόγια<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR93EaatGSbye9oIHmKluGUtc_JECg5pA9DPo0-EFdAfFITzpG0oSHVyvhOUz1nLBT3WtP2aPuWZHFya2rvudL9MkugfUFFp0pmwz2gwLNQ8JEQalapSEev7yfJfegRQw8zchdMAIzZHvb/s1600-h/31DaliPersistenceOfMemory.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5088912993685713714" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR93EaatGSbye9oIHmKluGUtc_JECg5pA9DPo0-EFdAfFITzpG0oSHVyvhOUz1nLBT3WtP2aPuWZHFya2rvudL9MkugfUFFp0pmwz2gwLNQ8JEQalapSEev7yfJfegRQw8zchdMAIzZHvb/s320/31DaliPersistenceOfMemory.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br />Δεν ξέρω αν τελικά το πόστ αυτό το γράφω λόγω του όλου μυστηρίου που ενέχει για εμένα ο τομέας της μνήμης, ή επειδή έψαχνα αφορμή να ανεβάσω στο blogagi έναν από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες. (βλ: Dali The Persistence of Memory).<br /><br />Με συνεπαίρνει αυτός ο πίνακας γιατί μου θυμίζει πως ο χρόνος μπορεί να κυλάει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ρωτάω κάποιον "τί ώρα είναι;" "Επτά και δέκα" μου απαντά. "Εντάξει. Αλλά για εμένα είναι τρεις παρά είκοσι πριν από δύο χρόνια, γιατί τότε..." του λέω χωρίς να περιμένω να καταλάβει.<br />Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας. Είναι μεγάλος εφιάλτης σου λέω. Στιγμές που σταματάει το ρολόι σε μία συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα δευτερόλεπτο και με έναν σχεδόν αυτόνομο τρόπο σου επιβάλει να γυρνάς ξανά εκεί μέχρι... Μέχρι τί άραγε. Μέχρι να λυτρωθείς; Μέχρι να ξεφύγεις; Μέχρι να ξεχάσεις; Το βρήκα: Μέχρι να σπάσεις το ρολόι.<br /><br />Δεν θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί άλλοι "μηχανισμοί" του ανθρώπινου σώματος που να λειτουργούν τόσο περίπλοκα και σχεδόν άναρχα όσο η μνήμη. Επιβάλει τις δικές της απαιτήσεις με το έτσι θέλω. Σβήνει, και χαράσσει. Κρατά και πετά αυτόνομα. Ανθρώπους, ημερομηνίες, καταστάσεις, πράγματα...<br />Η μνήμη επιμένει (άραγε ξέρει κάτι παραπάνω) και επαναφέρει ξανά και ξανά στην οθόνη του μυαλού σου εκείνη τη στιγμή, εκείνον τον άνθρωπο, εκείνες τις λέξεις.<br />Θέλω να αγαπήσω κάποιες αναμνήσεις μου γιατί λένε πως αλλιώς μπορεί να σε στοιχειώσουν. Θέλω να μπορώ να γυρνάω στο παρελθόν μου και να κόβω βόλτες ανενόχλητη. Θέλω να... σπάσω ρολόγια!spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-19379214423222074462007-07-16T08:42:00.001-07:002008-12-11T09:12:01.216-08:00Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 2<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOMcnfLqm4axUrhDDKchoCXY-3OpyPj_UiLxXMAP8px14IEcToALy5cb3N1a272fj1jo8ecVpy3680krYe-ePAi_vphgp3x0YBype7awBcfWK7Ru771TTzluyLu5tL5Uous-ipcXIs9E2r/s1600-h/kiss.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087820693308027554" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOMcnfLqm4axUrhDDKchoCXY-3OpyPj_UiLxXMAP8px14IEcToALy5cb3N1a272fj1jo8ecVpy3680krYe-ePAi_vphgp3x0YBype7awBcfWK7Ru771TTzluyLu5tL5Uous-ipcXIs9E2r/s320/kiss.jpg" border="0" /></a> Αν και δεν περίμενα πως θα ήταν τόσα πολλά... ή ίσως πως θα είχα τόσα πολλά να πω για αυτά, το post "άπαιχτα φιλια", γίνεται σίριαλ, και αποκτά και part 2!.<br />Κατά βάθος νομίζω πως χαίρομαι διότι ακόμα και ανάμεσα στα φιλιά που ξεχωρίζω... υπάρχουν κάποια που.. ξεχωρίζουν και για αυτό τούτο το ποστάκι τους είναι special αφιερωμένο.<br /><br /><br /><br /><strong>Το φιλί που δεν δόθηκε</strong><br />And the winner is... προφάνέστατα ο Mr. Strange, στον οποίο αναφέρομαι εκτενέστατα σε προηγούμενο σεντόνι -ποστ. Μπορεί ποτέ να μη βρεθήκαμε σε απόσταση... φιλιού, αλλά όλες οι κινήσεις, όλα τα νεύματα, όλα τα βλέμματα, όλες οι σκέψεις, όλες οι -κρυφές- λέξεις το υποδείκνυαν ως αναγκαίο. Το καλό ή κακό, ή τέλος πάντων το μόναδικό αυτου του μη-φιλιού, είναι ότι έχει <strong>ΜΙΑ </strong>συγκεκριμένη στιγμή που πρέπει να (μη) δοθεί. Πες το και...ημερομηνία λήξης. Δηλαδή ρε παιδί μου αν δεν το δώσεις Εκείνη την ώρα που τρέμει το σώμα σου, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια (μη) γεύση.<br />Τα ανεκπλήρωτα φιλιά κουβαλούν μέσα τους πολύ μεγάλη δύναμη και για αυτό μπορούν να σε τυραννήσουν αφάνταστα. Ίσως αν δινόντουσαν να εξαφανιζόταν ταυτόχρονα και όλη η μαγεία που κρύβουν και μόνο στη σκέψη τους. Για τον λόγο αυτό και μόνο <strong>ορισμένα</strong> φιλιά, ίσως είναι καλύτερο να μην ανταλλάσονται <strong>ποτέ</strong>. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι τα προσδοκούν, γίνονται καλύτεροι και "αξιότεροι" καθώς η αναμονή από μόνη της ενός σπουδαίου φιλιού μπορεί κυριολεκτικά να... μεταμορφώσει ανθρώπους. Α... νομίζω πως τα ανεκπλήρωτα φιλιά θα αποτελούσαν εξαιρετικό λόγο πρόποσης (και κυρίως πόσης)....<br /><br /><strong>Το...ατέλειωτο φιλί</strong><br />Ατέλειωτο επειδή "ξεκίνησε" πριν από έξι χρόνια και δεν λέει να σταματήσει. Με γεύση γλυκιά, τρυφερή, αλμυρή, ενίοτε γλυκόπικρη είνάι πάνω από όλα ένα φιλί με γεύση Αγάπης. Guess what? Δόθηκε καλοκαίρι. Guess What? Δόθηκε στην κατασκήνωση (Μήπως έχω αργήσει να γίνομαι προβλέψιμη;). Μόλις είδα το Αγόρι, έπεσα ξερή, με το συμπάθειο. Αμέσως κίνησα της απαραίτητες διαδικασίες (σημ: έκτακτο παράρτημα: Το σπουργίτι γουστάρει το Αγόρι) και σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθίσαμε δίπλα δίπλα...κάτω από έναν πλάτανο και ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι μας οδήγησε σε μία μοναδική σχέση. Με τα πάνω και τα κάτω της και τους καβγάδες της και τις γκρίνιες της και τα στραβά της. Με το γέλιο της, το ενδιαφέρον της, το νοιάξιμο της και της επίγνωσης ότι είσαι ο "άνθρωπος" κάποιου άλλου. Πόσους δρόμους μπορεί να σου ανοίξει ένα φιλι; Αμέτρητους... Πού μπορεί να σε οδηγήσει ένα φιλί; Πάντού...spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-72636037760353693572007-07-16T07:32:00.000-07:002008-12-11T09:12:01.603-08:00Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 1<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGrgN7Z2J8stDmqUuvGrt4et4TdsFjb7zAOUsWxYpTnOucn2mN68OkmwrmD-4PxeMSZScYcEAi-_x5o_QAerGIP_jduvPyjsid62Xnej7NZGlvgyyCZ5yVvFVkoMwJgo7AcT84eN8NZf0J/s1600-h/the+kiss.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087810793408410194" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGrgN7Z2J8stDmqUuvGrt4et4TdsFjb7zAOUsWxYpTnOucn2mN68OkmwrmD-4PxeMSZScYcEAi-_x5o_QAerGIP_jduvPyjsid62Xnej7NZGlvgyyCZ5yVvFVkoMwJgo7AcT84eN8NZf0J/s320/the+kiss.jpg" border="0" /></a><br /><div>Σίγουρα κάθε φιλί είναι ξεχωριστό όταν τουλάχιστον ένας από αυτούς που το δίνει νιώθει ειλικρινά συναισθήματα.<br />Γιατί όμως υπάρχουν ορισμένα φιλιά που ξεχωρίζουν; Ορισμένα που καταγράφονται στην μνήμη μας τόσο έντονα που είναι αδύνατον να λησμονηθούν; Μπορεί να μην προέρχονταν από τον έρωτα της ζωής μας, μπορεί να μην είχαν διάρκεια, μπορεί να μην είχαν "ερωτικό" πάθος, κατέχουν όμως μία εξαιρετική θέση στην καρδιά μας. Όσο μακρινά, αθώα, χαζά ή "άτεχνα" κι αν είναι αυτά τα φιλιά, πάντα θα ριγώ στη σκέψη τους, πάντα θα φτερουγίζουν πεταλούδες στο στομάχι μου και πάντα θα ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τα σκέφτομαι...<br /><br /><strong>Το πρώτο φιλί </strong><br />Τρυφερό και αναμφισβήτητα αθώο λόγω της σχεδόν παιδικής ηλικίας στην οποία δόθηκε. Ο... παραλήπτης δεν ήταν άλλος από τον Κ. ο οποίος σχεδόν εκβιαστικά ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση μου είπε πως θα έφευγε (σημ: θα τον έπαιρνε η μαμά του) αν δεν τα έφτιαχνε μαζί μου. Ε... λίγο το καλοκαίρι και η ξενοιασιά από τα μαθήματα, λίγο που όοοολες οι φίλες μου τα είχαν φτιάξει με κάποιον, ε είπα το ναι και κάναμε το μεγάλο βήμα: Κρατήθηκαμε χέρι χέρι! Το πρώτο φίλι ήρθε λίγο αργότερα και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα απλό άγγιγμα χειλιών αλλά ήταν τόσο μοναδικό το συναίσθημα που μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα από τα φιλιά που πήρα αργότερα. Απόδειξη της μοναδικότητας είναι πως το ακριβώς επόμενο καλοκαίρι, αφού μεσολάβησε ο χωριστός χειμώνας (ένεκα των αποστάσεων) κρατηθήκαμε ξανά χέρι χέρι....<br /><br /><strong>Το κλεμμένο φιλί...</strong><br />Με τον Γ. κάναμε παρέα στο σχολείο. Μαζί πηγαίναμε, μαζί φεύγαμε, κάτι σαν κολλητοί. Κάποια στιγμή, λόγω διάφορων συνθηκών, χαθήκαμε και φτάσαμε στο σημείο σχεδόν να μη μιλάμε μεταξύ μας πέρα από τα τυπικά. Εγώ είχα μία από τις γνωστές αιωνόβιες σχέσεις μου και αυτός ήταν στον κόσμο του. Κάποια στιγμή μαθαίνω από μία άσπονδη φίλη μας πως αυτός έχει γενέθλια. Χωρίς να ξέρω γιατί, του αγοράζω ένα τριαντάφυλλο και τον "μαντρώνω" σε μία σχολική αίθουσα για να του ευχηθώ και να του ζητήσω εξηγήσεις για τον λόγο που χαθήκαμε. Αφού τελειώνω το... σεντόνι μου παίρνει το λουλούδι, με φιλάει στο στόμα και φεύγει! Άφωνη εγώ! Περιττό να πω πως για τον επόμενο χρόνο έγινε η εμμονή μου και αρκετές φορές, μέχρι και σήμερα τον βλέπω στον ύπνο μου. Άγνωσται αι βουλαί του καταπιεσμένου υποσυνειδήτου!<br /><br /><strong>Το... one night stand φιλί</strong><br />Καλοκαιράκι -όπως έχω καταλάβει τότε έχω τα μεγάλα μου σουξέ- και κατά την διάρκεια της κατασκήνωσης -όπου όπως έχω επίσης καταλάβει είχε ως μοναδικό στόχο να με τροφοδοτεί με σχέσεις- εκδήλωσε ιδιαίτερα έντονα το ενδιαφέρον του προς εμέ ένας κοινοτάρχης (διότι δεν είχα πάρε δώσε με ταπεινούς ομαδάρχες τότε). Εγώ εκείνο το διάστημα ήμουν σε μία μαύρη φάση της ζωής μου κι έτσι ούτε να τον κοιτάξω. Μόλις επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κανονίζουμε παρέα να βγούμε όλοι μαζί για ρετσίνες. Το αποτέλεσμα ήταν να πιούν όλοι τ' άντερά τους και να γίνουν ζευγάρια. Εγώ ως υπεύθυνη -πάνω από όλα- kai sober ανέλαβα να μαζέψω τις φίλες μου ή άλλιως ανώνυμες αλκοολικές. Ο τύπος βλέποντας όλη αυτή τη χημεία δεν αντέχει και μου λέει κάτι σαν : Αντε τί περιμένουμε κι εμείς; Κι εγώ πρέπει να απάντησα κάτι σαν : Δεν πάει και το παλιάμπελο; και βρεθήκαμε να φιλιόμαστε και αυτός να χώνει τη γλώσσα του στο αυτί μου ωσάν μπατονέτα. Δεν ξαναβρεθήκαμε για ευνόητους λόγους...υγιεινής!<br /><br /><br /><br /></div><strong></strong>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4892119218249045404.post-16542800935177895332007-07-13T04:35:00.001-07:002008-12-11T09:12:01.718-08:00Shopping therapy Rules!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZpP_OKxzC7FfMgbqlaPPc3wrA9rzRZalGOQ-rdL29KIeHvI4Mz78NCAhleNlfabNQvcswCmDkI1edDHGRC0lctB-M6KgakqAPjel38bsVCAiVCWBI3XK7RZjvdqjat2XvzeM51ou0ypZy/s1600-h/shopping.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087811626632065634" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZpP_OKxzC7FfMgbqlaPPc3wrA9rzRZalGOQ-rdL29KIeHvI4Mz78NCAhleNlfabNQvcswCmDkI1edDHGRC0lctB-M6KgakqAPjel38bsVCAiVCWBI3XK7RZjvdqjat2XvzeM51ou0ypZy/s320/shopping.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Η εργασιοθεραπεία έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα σωτήρια αφού μου αποσπά την προσοχή από τον άνθρωπο που μου έχει γίνει εμμονή για κάποιο ολότελα περίεργο ρόλο (που σίγουρα θα αποτελέσει στο μέλλον αντικείμενο μελετών πλήθος επιστημόνων), και επίσης με έχει ενισχύσει ιδιαίτερα στην εργασία μου αφου όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι λόγω καύσωνα και βαρεμάρας, βαριούνται ακόμη και να κοιτάξουν το πληκτρολόγιο.<br />Ως εκ τούτου, ο μελωδικός ρυθμός των πλήκτρων που χτυπώ αριμανίας, ενίοτε λειτουργεί και ως νανούρισμα για τους αγαπητούς συναδέλφους.<br /><br />Τέλος πάντων, το ευχάριστο είνια ότι σήμερα πληρώθηκαααααα! Beware! Αν τυχόν δείτε σήμερα στο κέντρο της πόλης ένα σίφουνα να μπαινοβγαίνει στα καταστήματα σαν τρελλή και να αδειάζει ράφια και αποθήκες... guess what?<br />Θα είμαι εγώωωωωωω<br />Αχ ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο ξεκινά!</div>spourgitakihttp://www.blogger.com/profile/10403607218448718950noreply@blogger.com0