Αν συμβαίνουν στ΄αλήθεια

τότε...υπάρχει λόγος για να χαμογελάμε πονηρά με προσμονή όταν σκεφτόμαστε τί μπορεί να μας επιφυλάσσει ακόμη η μοίρα.

Το παρακάτω κείμενο το διάβαζα σήμερα στα "ΝΕΑ" και συνειδητοποίησα άξαφνα πως χαμογελούσα ασυναίσθητα στον εαυτό μου. Είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν διαπιστώνεις πως ο ρομαντισμός στις μέρες μας καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά μετέρχεται και των ψηφιακών μέσων προκειμένου να πετύχει το σκοπό του...

Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.
Το βαγόνι στο οποίο μπήκε στις 9.30 το βράδυ εκείνης της Κυριακής ο Πάτρικ Μόμπεργκ ήταν γεμάτο από κόσμο, αλλά αμέσως ξεχώρισε ένα κορίτσι με λουλούδι στα μαλλιά που φορούσε μπλε σορτσάκι και μπλε καλσόν και έγραφε στο ημερολόγιό της. Ο νεαρός ένιωσε να την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά ώσπου να φθάσει κοντά της η κοπέλα κατέβηκε. Τι να κάνει κι εκείνος; Αντί να μεμψιμοιρεί, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων ήξερε ότι ακόμη και εάν έπαιρνε την ίδια ώρα το ίδιο τρένο δεν ήταν σίγουρο ότι θα συναντήσει και πάλι τη γυναίκα-όνειρο. Έτσι ο 21χρονος έφτιαξε στο Ίντερνετ το σάιτ «nygirlofmydreams. com» και περιέγραψε τη συνάντησή τους λεπτομερώς. Ζωγράφισε το σκίτσο της και έγραψε με μεγάλα γράμματα: «Είδα το κορίτσι των ονείρων μου απόψε στο μετρό. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τη βρω». Προσέθεσε ένα σωρό λεπτομέρειες, ότι το τρένο ήταν το 5, πως η κοπέλα μπήκε στον σταθμό Union Square, ότι τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα και περιέγραψε τον εαυτό του ως «ψηλό, αδύνατο και όχι παράφρονα».

Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να βρεθεί το κορίτσι με το κόκκινο λουλούδι. Η 22χρονη Αυστραλέζα Καμίλ Χέιτον αναγνωρίστηκε από φίλους της, που έγραψαν στον Μόμπεργκ και του έδωσαν μάλιστα και το προφίλ της στο Facebook προκειμένου να μάθει περισσότερα γι΄ αυτήν προτού τη συναντήσει. Το περίεργο, όπως δήλωσε η ίδια, είναι ότι δεν θα βρισκόταν στο μοιραίο τρένο «εάν το διαμέρισμά μου δεν είχε καεί πριν από λίγες ημέρες. Με φιλοξενούσαν για μερικές ημέρες κάποιοι φίλοι και στο σπίτι τους πήγαινα εκείνο το βράδυ, εντελώς απογοητευμένη".

Τι λένε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για το μέλλον τους; «Τελειώσαμε με τις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις. Θα πρέπει να φανταστείτε τι θα μας συμβεί από εδώ και στο εξής. Εμείς δεν θα σας πούμε. Τώρα χρειαζόμαστε χώρο».