Βαθιά ανάσα και.... πάμε ξανά.
Τόσο καιρό, ήθελα, πάλευα να γράψω, αλλά τί να σου βγει. Πληκτρολογείς τις πρώτες λέξεις και σχεδόν ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο κενές είναι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και αυτόματα ο παράμεσος αγγίζει το delete.
Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μας ο αγώνας. Και η επόμενη μέρα έχει έρθει και δεν έχω/ έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να φύγει.
Έχω δώσει πολλούς αγώνες, για να φύγω, για να γυρίσω, για να διώξω, για να διεκδικήσω, για να ξεχάσω, για να θυμηθώ, για να μισήσω, και δε λέω να σταματήσω.
Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει τρελλή δουλειά. Τρελλή. Από το πουθενά, ξεφύτρωσαν δύο τρεις προτάσεις επαγγελματικές. Είπα ναι σε όλες και να μαι τώρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ να τρέχω από γραφείο σε γραφείο, από υπολογιστή σε υπολογιστή και το κινητό... σκουλαρίκι. Δεν πειράζει όμως. Με κάνει και ξεχνιέμαι. Με κάνει πιο δυνατή. όταν βλέπω τον εαυτό μου δυναμικό, να συζητάει, να δίνει εντολές, να εισπράττει εύσημα, καταλαβαίνω πως η ζωή κυλάει... και την ακολουθώ. σεμνά.
Η έννοια του αγώνα εμπεριέχει την έννοια της έλπίδας, της προσμονής, του δικαίου και τελικά την έννοια του ανθρώπου.
p.s. Ο Σεπτέμβρης ήρθε και -προς το παρόν- το μόνο καλό που έφερε είναι το δροσερό αεράκι που με κάνει να μη θέλω να γυρίσω σπίτι μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Πάλι ανάσα?:)
Kι εγώ χρειάστικα ένα δεκαήμερο να συνέλθω και να ανεβάσω ποστ..
Πάμε παρακάτω λοιιπών..
Καλό το τρέξημο αλλά μη εχνάτε να σταματάτε κάθε τόσο να κάνετε απολογισμό.. εγώ δε το έκανα (δε προλάβαινα) και έφτασα να κηνηγώ την ουρά μου..:)
Καλή συνέχεια..:)
Την καλημέρα μου:):)
@ αγαπητέ, koulpa
η ανάσα, όπως αντιλαμβάνεστε είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Πέρα από αυτό όμως, ενίοτε μπορεί να λειτουργήσει και ως "άνεμος" που θα φουσκώσει τα πανιά μας και θα σπρώξει λίγο πιο πέρα το καράβι μας (έτσι για να μιλήσω λίγο και με δικούς σας όρους)
:)
όσο για τον απολογισμό, ομολογώ πως τον τρέμω λίγο, αλλά που θα μου πάει κι αυτός...
:)
Δημοσίευση σχολίου