Χθες βοήθησα μία φίλη μου να μετακομίσει στο νέο σπίτι της. Της κράτησα παρέα όση ώρα οι ελαιοχρωματιστές έβαφαν τους τοίχους του νέου σπιτιού της. Το χρώμα τους ήταν ένα ελαφρύ μπεζ σχεδόν ανοιχτό κίτρινο. Καθώς το έβλεπα να χάνεται κάτω από το φωτεινό άσπρο της βούρτσας των εργατών, αναρωτιόμουν πού πάει αυτό το "πρώτο χέρι".
Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να πάρεις μία βούρτσα και να βάψεις πάνω στο παρελθόν σου, να του αλλάξεις χρώμα, να σβήσεις το ελαφρύ μπεζ σχεδόν... μαύρο και να το κάνεις άσπρο.
"Το καφέ χρώμα για να φύγει από το τοίχο θέλει να το περάσεις τρία χέρια άσπρο", μου είπε αναπάντεχα ένας από τους εργάτες.
Μάλιστα.. τρία χέρια άσπρο.
Σκέφτομαι πως όλοι κουβαλάμε καφέ, και μπεζ και μαύρα και κόκκινα χρώματα στους τοίχους της ψυχής μας. Τα χρώματα είναι εκεί. Όσα χέρια άσπρο και να τα περάσεις, εσύ θα ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει το πρώτο χέρι. Ίσως όμως αυτή η γνώση να σου επιτρέπει να επιθυμείς αληθινά και βαθιά το άσπρο και να το δέχεσαι με μεγάλη χαρά.
2 σχόλια:
Σας ξέχασα.. πως πάει το τρέξημο;
Όλα τα χρώματα χρειάζονται.. για το άσπρο.. και το μάυρο.. ανάλογα από που κητάς..
Την καλημέρα μου:):)
@koulpa
Χαίρετε!
Εδώ κόντεψα να με ξεχάσω εγώ :)
Από τρέξιμο άλλο τίποτε... εγώ και ο Βέγγος ένα πράγμα! Αλλά επειδή είναι δημιουργικό και αντίθετο της αδράνειας δεν παραπονιέμαι..
:)
Δημοσίευση σχολίου