Είναι δικό μας κορίτσι...

Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;

Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.

Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..

P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα

P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά.

P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι)

Χρόνια Πολλά!

Νεύρα... πολλά νεύρα

και αγανάκτηση, και απορία και (λίγα) δάκρυα αδικίας και μία μαχαιριά νααααα (μετά συγχωρήσεως).

Λοιπόν αυτό το πράγμα δεν θα το καταλάβω ποτέ.

Πώς γίνεται δηλαδή, να σου κάνει κάποιος την λαδιά και μετά... να κρατάει και μούτρα από πάνω.

Και όχι τίποτε άλλο αλλά εμένα αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου. Μην καταλάβω ότι κάποιος δεν θέλει να με παίξει.... εκεί εγώ, θα ζητάω να παίξω μόνο με αυτόν.

Είναι άσχημο να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο το ίδιο γραφείο και να μην μπορείς να μοιραστείς μία λέξη, μία καλημέρα, ένα χαμόγελο.

Αλλά ίσως τελικά, αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις ίδιες ηθικές αξίες... να μην υπάρχει λόγος για τίποτε παραπάνω.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, γιατί η μέρα είναι βροχερή, η "κεραμίδα" που μου ήρθε βαριά και... έχω κι ένα τηλέφωνο να κάνω!.

Σκέφτομαι και γράφω

Τετράδιο Εκθέσεων

της μαθήτριας: spourgitaki
της γ΄ τάξης
του 1ου σχολείου της ζωής
σχολικό έτος:2006-2007





Θέμα: Οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναλύστε με παραδείγματα από την προσωπική σας εμπειρία τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο διαμόρφωσής τους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Πολύ.

Τα ρημαδοαπωθημένα

Εγώ τώρα κανονικά δε γράφω εδώ. Δεν κάνω ποστ. Οχι. Κανονικά, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και τελειώνω το ρημαδοάρθρο για να ρημαδοφύγω καμία ώρα από τη ρημαδοδουλειά. Κανονικά.

Γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ και ΔΥΟ ώρες, κάθομαι , μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι το χθεσινό όνειρο που μου θύμισε για άλλη μια φορά πόσο άτιμο πράγμα είναι αυτό το υποσυνείδητο. Διότι πάνω που λες, όλα καλά, προχωρώ (όπως -όπως τέλος πάντων) στη ζωή, τσουπ, να σου ένα όνειρο να σου θυμίσει έναν άνθρωπο τον oποίο (προσπαθείς να) έχεις βγάλει από τη ζωή σου. Γιατί; Για αμέτρητους λόγους, οι οποίοι (και εδώ είναι το γελοίο της υπόθεσης) δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στο σκοτεινό κομάτι του μυαλού σου, που ενεργεί αυτοβούλως και αποφάσισε χθες να σου τον παρουσιάσει τόσο ζωντανά που σχεδόν ξύπνησες από τις τύψεις σου.

Άσχημο πράγμα τα απωθημένα. Εγώ γενικά ήμουν πάντα κατά των απωθημένων. Δηλαδή έλεγα, "είναι κάτι που σε καίει πολύ; Που θέλεις να το κάνεις; Μη το συζητάς. Όρμα!". Και το έλεγα και το έκανα! Αλήθεια. Δεν λογάριαζα καταστάσεις. Και ακόμη δηλαδή, αλλά να...

Πόσο μου έχουν λείψει τα απλά, αθώα χαρούμμενα και άνευ σημασίας όνειρα.

Αλλά βέβαια...αν ονειροπολείς ολόκληρη την μέρα...δεν γίνεται να βλέπεις όνειρα και το βράδυ! :)

Ουφ...ρημαδοκατάσταση