Σίγουρα κάθε φιλί είναι ξεχωριστό όταν τουλάχιστον ένας από αυτούς που το δίνει νιώθει ειλικρινά συναισθήματα.
Γιατί όμως υπάρχουν ορισμένα φιλιά που ξεχωρίζουν; Ορισμένα που καταγράφονται στην μνήμη μας τόσο έντονα που είναι αδύνατον να λησμονηθούν; Μπορεί να μην προέρχονταν από τον έρωτα της ζωής μας, μπορεί να μην είχαν διάρκεια, μπορεί να μην είχαν "ερωτικό" πάθος, κατέχουν όμως μία εξαιρετική θέση στην καρδιά μας. Όσο μακρινά, αθώα, χαζά ή "άτεχνα" κι αν είναι αυτά τα φιλιά, πάντα θα ριγώ στη σκέψη τους, πάντα θα φτερουγίζουν πεταλούδες στο στομάχι μου και πάντα θα ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τα σκέφτομαι...
Το πρώτο φιλί
Τρυφερό και αναμφισβήτητα αθώο λόγω της σχεδόν παιδικής ηλικίας στην οποία δόθηκε. Ο... παραλήπτης δεν ήταν άλλος από τον Κ. ο οποίος σχεδόν εκβιαστικά ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση μου είπε πως θα έφευγε (σημ: θα τον έπαιρνε η μαμά του) αν δεν τα έφτιαχνε μαζί μου. Ε... λίγο το καλοκαίρι και η ξενοιασιά από τα μαθήματα, λίγο που όοοολες οι φίλες μου τα είχαν φτιάξει με κάποιον, ε είπα το ναι και κάναμε το μεγάλο βήμα: Κρατήθηκαμε χέρι χέρι! Το πρώτο φίλι ήρθε λίγο αργότερα και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα απλό άγγιγμα χειλιών αλλά ήταν τόσο μοναδικό το συναίσθημα που μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα από τα φιλιά που πήρα αργότερα. Απόδειξη της μοναδικότητας είναι πως το ακριβώς επόμενο καλοκαίρι, αφού μεσολάβησε ο χωριστός χειμώνας (ένεκα των αποστάσεων) κρατηθήκαμε ξανά χέρι χέρι....
Το κλεμμένο φιλί...
Με τον Γ. κάναμε παρέα στο σχολείο. Μαζί πηγαίναμε, μαζί φεύγαμε, κάτι σαν κολλητοί. Κάποια στιγμή, λόγω διάφορων συνθηκών, χαθήκαμε και φτάσαμε στο σημείο σχεδόν να μη μιλάμε μεταξύ μας πέρα από τα τυπικά. Εγώ είχα μία από τις γνωστές αιωνόβιες σχέσεις μου και αυτός ήταν στον κόσμο του. Κάποια στιγμή μαθαίνω από μία άσπονδη φίλη μας πως αυτός έχει γενέθλια. Χωρίς να ξέρω γιατί, του αγοράζω ένα τριαντάφυλλο και τον "μαντρώνω" σε μία σχολική αίθουσα για να του ευχηθώ και να του ζητήσω εξηγήσεις για τον λόγο που χαθήκαμε. Αφού τελειώνω το... σεντόνι μου παίρνει το λουλούδι, με φιλάει στο στόμα και φεύγει! Άφωνη εγώ! Περιττό να πω πως για τον επόμενο χρόνο έγινε η εμμονή μου και αρκετές φορές, μέχρι και σήμερα τον βλέπω στον ύπνο μου. Άγνωσται αι βουλαί του καταπιεσμένου υποσυνειδήτου!
Το... one night stand φιλί
Καλοκαιράκι -όπως έχω καταλάβει τότε έχω τα μεγάλα μου σουξέ- και κατά την διάρκεια της κατασκήνωσης -όπου όπως έχω επίσης καταλάβει είχε ως μοναδικό στόχο να με τροφοδοτεί με σχέσεις- εκδήλωσε ιδιαίτερα έντονα το ενδιαφέρον του προς εμέ ένας κοινοτάρχης (διότι δεν είχα πάρε δώσε με ταπεινούς ομαδάρχες τότε). Εγώ εκείνο το διάστημα ήμουν σε μία μαύρη φάση της ζωής μου κι έτσι ούτε να τον κοιτάξω. Μόλις επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κανονίζουμε παρέα να βγούμε όλοι μαζί για ρετσίνες. Το αποτέλεσμα ήταν να πιούν όλοι τ' άντερά τους και να γίνουν ζευγάρια. Εγώ ως υπεύθυνη -πάνω από όλα- kai sober ανέλαβα να μαζέψω τις φίλες μου ή άλλιως ανώνυμες αλκοολικές. Ο τύπος βλέποντας όλη αυτή τη χημεία δεν αντέχει και μου λέει κάτι σαν : Αντε τί περιμένουμε κι εμείς; Κι εγώ πρέπει να απάντησα κάτι σαν : Δεν πάει και το παλιάμπελο; και βρεθήκαμε να φιλιόμαστε και αυτός να χώνει τη γλώσσα του στο αυτί μου ωσάν μπατονέτα. Δεν ξαναβρεθήκαμε για ευνόητους λόγους...υγιεινής!
Γιατί όμως υπάρχουν ορισμένα φιλιά που ξεχωρίζουν; Ορισμένα που καταγράφονται στην μνήμη μας τόσο έντονα που είναι αδύνατον να λησμονηθούν; Μπορεί να μην προέρχονταν από τον έρωτα της ζωής μας, μπορεί να μην είχαν διάρκεια, μπορεί να μην είχαν "ερωτικό" πάθος, κατέχουν όμως μία εξαιρετική θέση στην καρδιά μας. Όσο μακρινά, αθώα, χαζά ή "άτεχνα" κι αν είναι αυτά τα φιλιά, πάντα θα ριγώ στη σκέψη τους, πάντα θα φτερουγίζουν πεταλούδες στο στομάχι μου και πάντα θα ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τα σκέφτομαι...
Το πρώτο φιλί
Τρυφερό και αναμφισβήτητα αθώο λόγω της σχεδόν παιδικής ηλικίας στην οποία δόθηκε. Ο... παραλήπτης δεν ήταν άλλος από τον Κ. ο οποίος σχεδόν εκβιαστικά ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση μου είπε πως θα έφευγε (σημ: θα τον έπαιρνε η μαμά του) αν δεν τα έφτιαχνε μαζί μου. Ε... λίγο το καλοκαίρι και η ξενοιασιά από τα μαθήματα, λίγο που όοοολες οι φίλες μου τα είχαν φτιάξει με κάποιον, ε είπα το ναι και κάναμε το μεγάλο βήμα: Κρατήθηκαμε χέρι χέρι! Το πρώτο φίλι ήρθε λίγο αργότερα και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα απλό άγγιγμα χειλιών αλλά ήταν τόσο μοναδικό το συναίσθημα που μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα από τα φιλιά που πήρα αργότερα. Απόδειξη της μοναδικότητας είναι πως το ακριβώς επόμενο καλοκαίρι, αφού μεσολάβησε ο χωριστός χειμώνας (ένεκα των αποστάσεων) κρατηθήκαμε ξανά χέρι χέρι....
Το κλεμμένο φιλί...
Με τον Γ. κάναμε παρέα στο σχολείο. Μαζί πηγαίναμε, μαζί φεύγαμε, κάτι σαν κολλητοί. Κάποια στιγμή, λόγω διάφορων συνθηκών, χαθήκαμε και φτάσαμε στο σημείο σχεδόν να μη μιλάμε μεταξύ μας πέρα από τα τυπικά. Εγώ είχα μία από τις γνωστές αιωνόβιες σχέσεις μου και αυτός ήταν στον κόσμο του. Κάποια στιγμή μαθαίνω από μία άσπονδη φίλη μας πως αυτός έχει γενέθλια. Χωρίς να ξέρω γιατί, του αγοράζω ένα τριαντάφυλλο και τον "μαντρώνω" σε μία σχολική αίθουσα για να του ευχηθώ και να του ζητήσω εξηγήσεις για τον λόγο που χαθήκαμε. Αφού τελειώνω το... σεντόνι μου παίρνει το λουλούδι, με φιλάει στο στόμα και φεύγει! Άφωνη εγώ! Περιττό να πω πως για τον επόμενο χρόνο έγινε η εμμονή μου και αρκετές φορές, μέχρι και σήμερα τον βλέπω στον ύπνο μου. Άγνωσται αι βουλαί του καταπιεσμένου υποσυνειδήτου!
Το... one night stand φιλί
Καλοκαιράκι -όπως έχω καταλάβει τότε έχω τα μεγάλα μου σουξέ- και κατά την διάρκεια της κατασκήνωσης -όπου όπως έχω επίσης καταλάβει είχε ως μοναδικό στόχο να με τροφοδοτεί με σχέσεις- εκδήλωσε ιδιαίτερα έντονα το ενδιαφέρον του προς εμέ ένας κοινοτάρχης (διότι δεν είχα πάρε δώσε με ταπεινούς ομαδάρχες τότε). Εγώ εκείνο το διάστημα ήμουν σε μία μαύρη φάση της ζωής μου κι έτσι ούτε να τον κοιτάξω. Μόλις επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κανονίζουμε παρέα να βγούμε όλοι μαζί για ρετσίνες. Το αποτέλεσμα ήταν να πιούν όλοι τ' άντερά τους και να γίνουν ζευγάρια. Εγώ ως υπεύθυνη -πάνω από όλα- kai sober ανέλαβα να μαζέψω τις φίλες μου ή άλλιως ανώνυμες αλκοολικές. Ο τύπος βλέποντας όλη αυτή τη χημεία δεν αντέχει και μου λέει κάτι σαν : Αντε τί περιμένουμε κι εμείς; Κι εγώ πρέπει να απάντησα κάτι σαν : Δεν πάει και το παλιάμπελο; και βρεθήκαμε να φιλιόμαστε και αυτός να χώνει τη γλώσσα του στο αυτί μου ωσάν μπατονέτα. Δεν ξαναβρεθήκαμε για ευνόητους λόγους...υγιεινής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου