New Year New Year!

Πρώτο ποστ για το 2008!

Είναι απίστευτο το μέγεθος της χαράς που με γεμίζει κάθε καινούρια αρχή. Κάθε Δευτέρα, κάθε πρώτη του μήνα, αποτελεί σχεδόν αφορμή για εορτασμό!

Ο πιεσμένος χρόνος δεν μου επέτρεψε να κάνω -γραπτώς- έναν απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς. Αυτό όμως δεν με στεναχωρεί καθόλου. Μάλιστα δεν ξέρω αν υποσυνείδητα ήταν κάτι που το επιδίωξα κιόλας, αφού το 2007 δεν ήταν ένας καλός χρόνος και σίγουρα η καταγραφή ορίσμένων γεγονότων μόνο χαρά δεν θα με γέμιζε.

Η ουσία για εμένα όμως βρίσκεται αλλού.

Όσα συνέβησαν έχουν καταγραφεί μέσα μου. Όσα πέρασα, είδα, άκουσα, έμαθα και κατανόησα, έχουν γίνει πλέον κομμάτι μου. Και αυτό που επιθυμώ είναι να με συνοδεύουν όλα αυτά στην νέα χρονιά και στην νέα αρχή. Ίσως το λάθος ήταν πως τόσα χρόνια προσπαθούσα κάθε νέα μου αρχή να συνοδεύεται με παράλληλη διαγραφή του παρελθόντος.

Όχι φέτος.

Φέτος η νέα μου αρχή, θα συνοδεύεται από όσα έχω ζήσει. Και θα επιτρέψω σε όλα αυτά να με οδηγήσουν στο αύριο.

Μήπως έχω αρχίσει να ωριμάζω?

Επιτέλους!

Καλή χρονιά σε όλους!

Είναι δικό μας κορίτσι...

Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;

Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.

Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..

P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα

P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά.

P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι)

Χρόνια Πολλά!

Νεύρα... πολλά νεύρα

και αγανάκτηση, και απορία και (λίγα) δάκρυα αδικίας και μία μαχαιριά νααααα (μετά συγχωρήσεως).

Λοιπόν αυτό το πράγμα δεν θα το καταλάβω ποτέ.

Πώς γίνεται δηλαδή, να σου κάνει κάποιος την λαδιά και μετά... να κρατάει και μούτρα από πάνω.

Και όχι τίποτε άλλο αλλά εμένα αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου. Μην καταλάβω ότι κάποιος δεν θέλει να με παίξει.... εκεί εγώ, θα ζητάω να παίξω μόνο με αυτόν.

Είναι άσχημο να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο το ίδιο γραφείο και να μην μπορείς να μοιραστείς μία λέξη, μία καλημέρα, ένα χαμόγελο.

Αλλά ίσως τελικά, αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις ίδιες ηθικές αξίες... να μην υπάρχει λόγος για τίποτε παραπάνω.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, γιατί η μέρα είναι βροχερή, η "κεραμίδα" που μου ήρθε βαριά και... έχω κι ένα τηλέφωνο να κάνω!.

Παγωτό χωνάκι Νοέμβρη μήνα

Έχω την εντύπωση ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Ψέμματα. Είμαι βέβαιη ότι ο Νοέμβρης δεν είναι ο μήνας μου. Και για να τεκμηριώσω την άποψή μου, θα μπορούσα να παραθέσω μία εξαιρετικά μακροσκελή λίστα επιχειρημάτων η οποία περιλαμβάνει: διανυκτερεύσεις σε νοσοκομεία για μέλη της οικογένειάς μου, μεταμεσονύκτιες αναζητήσεις φαρμακείων, νύχτες αγωνίας εν αναμονή αποτελεσμάτων, επίπονες εξετάσεις, τσακωμούς στην εργασία, τσακωμούς στην οικογένεια, τσακωμούς με το έτερον ήμισυ, και πολλά πολλά πολλά ακόμη(συμπεριλαμβανομένης μίας...παλλινδρόμησης σε παλιές εμμονές που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει).

Εντάξει λοιπόν ήταν ένας δύσκολος μήνας ο φετινός. Και ο περσινός.

Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τίποτε από όλα αυτά ακόμη κι αν ήξερα ότι θα έχουν ευτυχή κατάληξη. Ακόμη κι αν ήξερα τα αποθέματα δύναμης που θα ανακάλυπτα μέσα μου.

Από όλο αυτόν τον μήνα θα προτιμήσω να κρατήσω στην μνήμη μου, το παγωτό χωνάκι με κρέμα και κρέμα μπισκότο που έφαγα προ ημερών (κατόπιν εντολής μάλιστα) και με έκανε να σκάσω ένα χαμόγελο...καλοκαιρινό.

Αν συμβαίνουν στ΄αλήθεια

τότε...υπάρχει λόγος για να χαμογελάμε πονηρά με προσμονή όταν σκεφτόμαστε τί μπορεί να μας επιφυλάσσει ακόμη η μοίρα.

Το παρακάτω κείμενο το διάβαζα σήμερα στα "ΝΕΑ" και συνειδητοποίησα άξαφνα πως χαμογελούσα ασυναίσθητα στον εαυτό μου. Είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν διαπιστώνεις πως ο ρομαντισμός στις μέρες μας καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά μετέρχεται και των ψηφιακών μέσων προκειμένου να πετύχει το σκοπό του...

Κάτι πολύ ρομαντικό συνέβη στη Νέα Υόρκη το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου. Ένα αγόρι από το Μπρούκλιν είδε ένα κορίτσι με κόκκινο λουλούδι στα μαλλιά μέσα στο μετρό. Την έχασε προτού προλάβει να της μιλήσει. Αποφάσισε να την ψάξει μέσα από το Ίντερνετ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους. Τρεις ημέρες και χιλιάδες μηνύματα αργότερα, όλη η πόλη πανηγύριζε τη νέα συνάντησή τους.
Το βαγόνι στο οποίο μπήκε στις 9.30 το βράδυ εκείνης της Κυριακής ο Πάτρικ Μόμπεργκ ήταν γεμάτο από κόσμο, αλλά αμέσως ξεχώρισε ένα κορίτσι με λουλούδι στα μαλλιά που φορούσε μπλε σορτσάκι και μπλε καλσόν και έγραφε στο ημερολόγιό της. Ο νεαρός ένιωσε να την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά ώσπου να φθάσει κοντά της η κοπέλα κατέβηκε. Τι να κάνει κι εκείνος; Αντί να μεμψιμοιρεί, αποφάσισε να αναλάβει δράση. Σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων ήξερε ότι ακόμη και εάν έπαιρνε την ίδια ώρα το ίδιο τρένο δεν ήταν σίγουρο ότι θα συναντήσει και πάλι τη γυναίκα-όνειρο. Έτσι ο 21χρονος έφτιαξε στο Ίντερνετ το σάιτ «nygirlofmydreams. com» και περιέγραψε τη συνάντησή τους λεπτομερώς. Ζωγράφισε το σκίτσο της και έγραψε με μεγάλα γράμματα: «Είδα το κορίτσι των ονείρων μου απόψε στο μετρό. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να τη βρω». Προσέθεσε ένα σωρό λεπτομέρειες, ότι το τρένο ήταν το 5, πως η κοπέλα μπήκε στον σταθμό Union Square, ότι τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα και περιέγραψε τον εαυτό του ως «ψηλό, αδύνατο και όχι παράφρονα».

Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να βρεθεί το κορίτσι με το κόκκινο λουλούδι. Η 22χρονη Αυστραλέζα Καμίλ Χέιτον αναγνωρίστηκε από φίλους της, που έγραψαν στον Μόμπεργκ και του έδωσαν μάλιστα και το προφίλ της στο Facebook προκειμένου να μάθει περισσότερα γι΄ αυτήν προτού τη συναντήσει. Το περίεργο, όπως δήλωσε η ίδια, είναι ότι δεν θα βρισκόταν στο μοιραίο τρένο «εάν το διαμέρισμά μου δεν είχε καεί πριν από λίγες ημέρες. Με φιλοξενούσαν για μερικές ημέρες κάποιοι φίλοι και στο σπίτι τους πήγαινα εκείνο το βράδυ, εντελώς απογοητευμένη".

Τι λένε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές για το μέλλον τους; «Τελειώσαμε με τις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις. Θα πρέπει να φανταστείτε τι θα μας συμβεί από εδώ και στο εξής. Εμείς δεν θα σας πούμε. Τώρα χρειαζόμαστε χώρο».

Σκέφτομαι και γράφω

Τετράδιο Εκθέσεων

της μαθήτριας: spourgitaki
της γ΄ τάξης
του 1ου σχολείου της ζωής
σχολικό έτος:2006-2007





Θέμα: Οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναλύστε με παραδείγματα από την προσωπική σας εμπειρία τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο διαμόρφωσής τους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Πολύ.

Στην απομόνωση…

Εκεί βρίσκεται εδώ και καιρό μία καλή μου φίλη. Και εκεί θα συνεχίσει να βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Σε ένα νησί μικρό, μακρινό και απομονωμένο.

Μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για τους συναδέλφους της που μετακινούνται όλοι σαν μπουλούκια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει ένα δύο άτομα για να πει δυο κουβέντες παραπάνω, για τον γκόμενό της ο οποίος άλλοτε σηκώνει το τηλέφωνο και άλλοτε όχι αλλά και για τη δουλειά της που για εμένα είναι λειτούργημα και με ενδιαφέρει πάντα ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα αθώα βλέμματα και τις απορίες των μικρών παιδιών.
Όποτε το καλοσκέφτομαι, όλα όσα με ενώνουν μαζί της είναι ένα ταξίδι. Σε ένα ταξίδι γνωριστήκαμε (μωρά παιδιά), καθοδόν προς ένα άλλο ταξίδι ξαναβρεθήκαμε (έστω και περιστασιακά) και ένα Ταξίδι δικό μου στο οποίο μεσολάβησε μία στάση στον τόπο της μας ξαναέφερε κοντά. Αληθινά.
Σε ένα μικρό δεματάκι που μου ζήτησε να της στείλω, της έβαλα (μαζί με τα καλλυντικά που επιτακτικά παρήγγειλε), το «Μικρό Πρίγκηπα» και ένα από τα αγαπημένα μου cd με τραγούδια του Leonard Cohen.

Οι αποστάσεις, είτε χρονικές είτε χωρικές, πολλές φορές δεν έχουν σημασία.
Και στη συγκεκριμένη σχέση διαπιστώνω πως χρειάστηκε να περάσει πολύ καιρός, να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι προκειμένου να (ξανα)βρεθούμε πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη με γεμίζει με αισιοδοξία. Με κάνει να σκέφτομαι πως κάποιες φορές είναι οι αποστάσεις αυτές οι οποίες μας φέρνουν πιο κοντά.