Τρία χέρια άσπρο

Χθες βοήθησα μία φίλη μου να μετακομίσει στο νέο σπίτι της. Της κράτησα παρέα όση ώρα οι ελαιοχρωματιστές έβαφαν τους τοίχους του νέου σπιτιού της. Το χρώμα τους ήταν ένα ελαφρύ μπεζ σχεδόν ανοιχτό κίτρινο. Καθώς το έβλεπα να χάνεται κάτω από το φωτεινό άσπρο της βούρτσας των εργατών, αναρωτιόμουν πού πάει αυτό το "πρώτο χέρι".

Πόσο εύκολο είναι δηλαδή να πάρεις μία βούρτσα και να βάψεις πάνω στο παρελθόν σου, να του αλλάξεις χρώμα, να σβήσεις το ελαφρύ μπεζ σχεδόν... μαύρο και να το κάνεις άσπρο.

"Το καφέ χρώμα για να φύγει από το τοίχο θέλει να το περάσεις τρία χέρια άσπρο", μου είπε αναπάντεχα ένας από τους εργάτες.

Μάλιστα.. τρία χέρια άσπρο.

Σκέφτομαι πως όλοι κουβαλάμε καφέ, και μπεζ και μαύρα και κόκκινα χρώματα στους τοίχους της ψυχής μας. Τα χρώματα είναι εκεί. Όσα χέρια άσπρο και να τα περάσεις, εσύ θα ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει το πρώτο χέρι. Ίσως όμως αυτή η γνώση να σου επιτρέπει να επιθυμείς αληθινά και βαθιά το άσπρο και να το δέχεσαι με μεγάλη χαρά.

Στον αγώνα...

Βαθιά ανάσα και.... πάμε ξανά.
Τόσο καιρό, ήθελα, πάλευα να γράψω, αλλά τί να σου βγει. Πληκτρολογείς τις πρώτες λέξεις και σχεδόν ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πόσο κενές είναι μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση και αυτόματα ο παράμεσος αγγίζει το delete.
Αλλά η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μας ο αγώνας. Και η επόμενη μέρα έχει έρθει και δεν έχω/ έχουμε το δικαίωμα να την αφήσουμε να φύγει.
Έχω δώσει πολλούς αγώνες, για να φύγω, για να γυρίσω, για να διώξω, για να διεκδικήσω, για να ξεχάσω, για να θυμηθώ, για να μισήσω, και δε λέω να σταματήσω.


Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει τρελλή δουλειά. Τρελλή. Από το πουθενά, ξεφύτρωσαν δύο τρεις προτάσεις επαγγελματικές. Είπα ναι σε όλες και να μαι τώρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ να τρέχω από γραφείο σε γραφείο, από υπολογιστή σε υπολογιστή και το κινητό... σκουλαρίκι. Δεν πειράζει όμως. Με κάνει και ξεχνιέμαι. Με κάνει πιο δυνατή. όταν βλέπω τον εαυτό μου δυναμικό, να συζητάει, να δίνει εντολές, να εισπράττει εύσημα, καταλαβαίνω πως η ζωή κυλάει... και την ακολουθώ. σεμνά.
Η έννοια του αγώνα εμπεριέχει την έννοια της έλπίδας, της προσμονής, του δικαίου και τελικά την έννοια του ανθρώπου.


p.s. Ο Σεπτέμβρης ήρθε και -προς το παρόν- το μόνο καλό που έφερε είναι το δροσερό αεράκι που με κάνει να μη θέλω να γυρίσω σπίτι μου.

Γιατι;

Δεν είναι έργο επιστημονικής φαντασίας

Δεν είναι τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας

Δεν είναι μακρινό και ξένο πρόβλημα

Είναι οι συνάνθρωποί μας

Είναι νεκροί

Είναι καμένες περιουσίες

Είναι κρίμα

Είναι άδικό

Είναι τραγικό…

Γιατί όλα αυτά;

Τα ρημαδοαπωθημένα

Εγώ τώρα κανονικά δε γράφω εδώ. Δεν κάνω ποστ. Οχι. Κανονικά, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και τελειώνω το ρημαδοάρθρο για να ρημαδοφύγω καμία ώρα από τη ρημαδοδουλειά. Κανονικά.

Γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ και ΔΥΟ ώρες, κάθομαι , μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι το χθεσινό όνειρο που μου θύμισε για άλλη μια φορά πόσο άτιμο πράγμα είναι αυτό το υποσυνείδητο. Διότι πάνω που λες, όλα καλά, προχωρώ (όπως -όπως τέλος πάντων) στη ζωή, τσουπ, να σου ένα όνειρο να σου θυμίσει έναν άνθρωπο τον oποίο (προσπαθείς να) έχεις βγάλει από τη ζωή σου. Γιατί; Για αμέτρητους λόγους, οι οποίοι (και εδώ είναι το γελοίο της υπόθεσης) δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στο σκοτεινό κομάτι του μυαλού σου, που ενεργεί αυτοβούλως και αποφάσισε χθες να σου τον παρουσιάσει τόσο ζωντανά που σχεδόν ξύπνησες από τις τύψεις σου.

Άσχημο πράγμα τα απωθημένα. Εγώ γενικά ήμουν πάντα κατά των απωθημένων. Δηλαδή έλεγα, "είναι κάτι που σε καίει πολύ; Που θέλεις να το κάνεις; Μη το συζητάς. Όρμα!". Και το έλεγα και το έκανα! Αλήθεια. Δεν λογάριαζα καταστάσεις. Και ακόμη δηλαδή, αλλά να...

Πόσο μου έχουν λείψει τα απλά, αθώα χαρούμμενα και άνευ σημασίας όνειρα.

Αλλά βέβαια...αν ονειροπολείς ολόκληρη την μέρα...δεν γίνεται να βλέπεις όνειρα και το βράδυ! :)

Ουφ...ρημαδοκατάσταση

Tough luck

Δύσκολη εβδομάδα...

Δύσκολος μήνας...

Δύσκολο καλοκαίρι...

Είναι μερικές στιγμές που θέλω να βγάλω από μέσα μου μία τεράστια ανάσα. Να κάνω ένα ααααααχ και να αδειάσει λες όλη η μαυρίλα.

Και μετά να είμαι ξανά η ξένοιαστη, χαρούμενη, αυθόρμητη γυναίκα. Μόνο που στα αλήθεια θα είμαι.

Άρρωστηηηηη

Πάει! αρρώστησα εν μέσω θέρους! Ο,τι πιο παράλογο μπορούσε να συμβεί μέσα στο καλοκαίρι, ήρθε να πέσει επάνω μου. Το πρωί σηκώθηκα με ένα κεφάλι που ζύγιζε τουλάχιστον 2 τόνους. Πήρα ντεπόν και για σιγουριά πήρα και ένα πονστάν. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός προκάλεσε μεγάλη χαρά στο στομάχι μου και για να το γιορτάσουν όλοι μαζί, άρχισε και αυτό να ανακατώνεται!

Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να οδηγάει σε slow motion; Ετσι ήμουν εγώ σήμερα καθώς πήγαινα στη δουλειά, στην οποία και θα αφήσω τα κοκαλάκια μου από ότι φαίνεται. Μέχρι να κοιτάξω αν έρχοταν αυτοκίνητο από δεξιά, είχε πλακώσει ουρά από αριστερά. Μέχρι να βάλω πρώτη, γινόταν ξανά κόκκινο το φανάρι.

Μέσα σε όλα, να έχω και 3 φρυγανιές στο κάθισμα του συνοδηγου για παρέα. Διότι ξεκίνησα να τις φάω αλλά το στομάχι μου είχε άλλη γνώμη και τελικά τις έκανα μία ωραιότατη βόλτα στην πόλη.

Εχω καταχωνιαστεί στο πιο απόμακρο γραφείο όπου δεν χτυπάει το κλιματιστικό και κάνω παρέα με τα ζεβασόφτ μου.Ενίοτε και με καμία παστίλια για τον λαιμό. Δεν έχω παράπονο :)

Αψου...

Καλό μήνα!

Μμμ... καλοκαιρινό αεράκι, άδεια πόλη, μία διάθεση να κάνεις τα πάντα αλλά και απολύτως τίποτα και πάνω από όλα η γνώση ότι αυτός είναι ο τελευταίος μήνας του θέρους.

Εφτασε ο Αύγουστος και μου κάνει εντύπωση πραγματικά πως αυτή η λέξη κουβαλάει τόσο μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για εμένα. Δεν είναι ένας μήνας, δεν είναι μία λέξη.

Είναι μυρωδιά από το νωπό χώμα στο χωριό μου, μετά τις μικρές καλοκαιρινές μπόρες, είναι γεύση από το ψητό καλαμπόκι, είναι ευχές κάτω από αμέτρητα πεφταστέρια, είναι βόλτες σε μια έρημη Θεσσαλονίκη, είναι κόμπος στον λαιμό από τον αποχαιρετισμό με τις καλοκαιρινές παρέες, είναι ενθουσιασμός για τη νέα σχολική χρονιά [πάντα ήμουν σπασικλάκι :)] και χιλιάδες άλλες μικρές μικρές αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι πως το φετινό δεν ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Δεν έκανα ταξίδια στην άλλη άκρη της γης, δεν πήγα στο χωριό μου για να βρω ξανά τις παιδικές μου παρέες, δεν ξάλωσα στο πλατύσκαλο του -εγκαταλελειμένου πλέον- σπιτιού μας, κοιτώντας τα αστέρια, δεν αλώνισα στην άδεια πόλη μαζί με τις φίλες μου. Αλλά...να πω και κάτι άλλο; Δεν είναι αργά για να τα κάνω όλα αυτά και πολλά πολλά ακόμη περισσότερα.

Από την ώρα που ξύπνησα σήμερα, έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλια μου και δύο λέξεις στο στόμα μου: "Καλό μήνα"!