Καλό μήνα!

Μμμ... καλοκαιρινό αεράκι, άδεια πόλη, μία διάθεση να κάνεις τα πάντα αλλά και απολύτως τίποτα και πάνω από όλα η γνώση ότι αυτός είναι ο τελευταίος μήνας του θέρους.

Εφτασε ο Αύγουστος και μου κάνει εντύπωση πραγματικά πως αυτή η λέξη κουβαλάει τόσο μεγάλο συναισθηματικό φορτίο για εμένα. Δεν είναι ένας μήνας, δεν είναι μία λέξη.

Είναι μυρωδιά από το νωπό χώμα στο χωριό μου, μετά τις μικρές καλοκαιρινές μπόρες, είναι γεύση από το ψητό καλαμπόκι, είναι ευχές κάτω από αμέτρητα πεφταστέρια, είναι βόλτες σε μια έρημη Θεσσαλονίκη, είναι κόμπος στον λαιμό από τον αποχαιρετισμό με τις καλοκαιρινές παρέες, είναι ενθουσιασμός για τη νέα σχολική χρονιά [πάντα ήμουν σπασικλάκι :)] και χιλιάδες άλλες μικρές μικρές αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι πως το φετινό δεν ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Δεν έκανα ταξίδια στην άλλη άκρη της γης, δεν πήγα στο χωριό μου για να βρω ξανά τις παιδικές μου παρέες, δεν ξάλωσα στο πλατύσκαλο του -εγκαταλελειμένου πλέον- σπιτιού μας, κοιτώντας τα αστέρια, δεν αλώνισα στην άδεια πόλη μαζί με τις φίλες μου. Αλλά...να πω και κάτι άλλο; Δεν είναι αργά για να τα κάνω όλα αυτά και πολλά πολλά ακόμη περισσότερα.

Από την ώρα που ξύπνησα σήμερα, έχω ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλια μου και δύο λέξεις στο στόμα μου: "Καλό μήνα"!