Τόσο απλά

Τις τελευταίες ημέρες ξυπνάω μέσα σε ένα σπίτι που γνωρίζω ελάχιστα αλλά αγαπαώ πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου γιατί τα χαιδεύει το γλυκό φως του ήλιου που περνά μέσα από τα μισόκλειστα στόρια.

Πριν καλά καλά πλυθώ, τρέχω με το μαγιώ στην παραλία, πιάνω την πρώτη πρώτη ξαπλώστα και αποκοιμιέμαι με τον ήχο του κύματος να με νανουρίζει και το φως του ήλιου να με ζεσταίνει.

Ο ζεστός καφές (ναι...μέσα στο καταλοκαίρο επιμένω...ελληνικά) με ξυπνάει γλυκά και αρχίζω το ταξίδι μου μέσα στην απέραντη θάλασσα. Δε ξέρω γιατί παλιότερα δεν την αγαπούσα. Δεν μου άρεσε το καλοκαίρι. Ισως η κούραση, ίσως οι μυρωδιές από ιδρώτα και αντιλιακά μου δημιουργήσαν μία άσχημη αίσθηση.

Τώρα όμως που το ζω όπως θέλω εγώ... τολμώ να πω ότι το αγαπάω.

Η διαδρομή που ακολουθεί μετά ως τη δουλειά, μου φαίνεται ελάχιστη κι ας είναι περίπου μία ώρα. Οδηγώ και νιώθω το σώμα μου να πάλλεται ακόμη στο ρυθμό των κυμάτων, την αλμύρα στο λαιμό μου, την ανάσα μου γεμάτη κύμα. όταν πια ξαναφτάνω στην πόλη και μπαίνω στο γραφείο είμαι άλλος άνθρωπος...Τόσο απλά.