Τόσο απλά

Τις τελευταίες ημέρες ξυπνάω μέσα σε ένα σπίτι που γνωρίζω ελάχιστα αλλά αγαπαώ πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου γιατί τα χαιδεύει το γλυκό φως του ήλιου που περνά μέσα από τα μισόκλειστα στόρια.

Πριν καλά καλά πλυθώ, τρέχω με το μαγιώ στην παραλία, πιάνω την πρώτη πρώτη ξαπλώστα και αποκοιμιέμαι με τον ήχο του κύματος να με νανουρίζει και το φως του ήλιου να με ζεσταίνει.

Ο ζεστός καφές (ναι...μέσα στο καταλοκαίρο επιμένω...ελληνικά) με ξυπνάει γλυκά και αρχίζω το ταξίδι μου μέσα στην απέραντη θάλασσα. Δε ξέρω γιατί παλιότερα δεν την αγαπούσα. Δεν μου άρεσε το καλοκαίρι. Ισως η κούραση, ίσως οι μυρωδιές από ιδρώτα και αντιλιακά μου δημιουργήσαν μία άσχημη αίσθηση.

Τώρα όμως που το ζω όπως θέλω εγώ... τολμώ να πω ότι το αγαπάω.

Η διαδρομή που ακολουθεί μετά ως τη δουλειά, μου φαίνεται ελάχιστη κι ας είναι περίπου μία ώρα. Οδηγώ και νιώθω το σώμα μου να πάλλεται ακόμη στο ρυθμό των κυμάτων, την αλμύρα στο λαιμό μου, την ανάσα μου γεμάτη κύμα. όταν πια ξαναφτάνω στην πόλη και μπαίνω στο γραφείο είμαι άλλος άνθρωπος...Τόσο απλά.

Σπάζοντας ρολόγια

Δεν ξέρω αν τελικά το πόστ αυτό το γράφω λόγω του όλου μυστηρίου που ενέχει για εμένα ο τομέας της μνήμης, ή επειδή έψαχνα αφορμή να ανεβάσω στο blogagi έναν από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες. (βλ: Dali The Persistence of Memory).

Με συνεπαίρνει αυτός ο πίνακας γιατί μου θυμίζει πως ο χρόνος μπορεί να κυλάει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ρωτάω κάποιον "τί ώρα είναι;" "Επτά και δέκα" μου απαντά. "Εντάξει. Αλλά για εμένα είναι τρεις παρά είκοσι πριν από δύο χρόνια, γιατί τότε..." του λέω χωρίς να περιμένω να καταλάβει.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μας. Είναι μεγάλος εφιάλτης σου λέω. Στιγμές που σταματάει το ρολόι σε μία συγκεκριμένη στιγμή, σε ένα δευτερόλεπτο και με έναν σχεδόν αυτόνομο τρόπο σου επιβάλει να γυρνάς ξανά εκεί μέχρι... Μέχρι τί άραγε. Μέχρι να λυτρωθείς; Μέχρι να ξεφύγεις; Μέχρι να ξεχάσεις; Το βρήκα: Μέχρι να σπάσεις το ρολόι.

Δεν θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί άλλοι "μηχανισμοί" του ανθρώπινου σώματος που να λειτουργούν τόσο περίπλοκα και σχεδόν άναρχα όσο η μνήμη. Επιβάλει τις δικές της απαιτήσεις με το έτσι θέλω. Σβήνει, και χαράσσει. Κρατά και πετά αυτόνομα. Ανθρώπους, ημερομηνίες, καταστάσεις, πράγματα...
Η μνήμη επιμένει (άραγε ξέρει κάτι παραπάνω) και επαναφέρει ξανά και ξανά στην οθόνη του μυαλού σου εκείνη τη στιγμή, εκείνον τον άνθρωπο, εκείνες τις λέξεις.
Θέλω να αγαπήσω κάποιες αναμνήσεις μου γιατί λένε πως αλλιώς μπορεί να σε στοιχειώσουν. Θέλω να μπορώ να γυρνάω στο παρελθόν μου και να κόβω βόλτες ανενόχλητη. Θέλω να... σπάσω ρολόγια!

Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 2

Αν και δεν περίμενα πως θα ήταν τόσα πολλά... ή ίσως πως θα είχα τόσα πολλά να πω για αυτά, το post "άπαιχτα φιλια", γίνεται σίριαλ, και αποκτά και part 2!.
Κατά βάθος νομίζω πως χαίρομαι διότι ακόμα και ανάμεσα στα φιλιά που ξεχωρίζω... υπάρχουν κάποια που.. ξεχωρίζουν και για αυτό τούτο το ποστάκι τους είναι special αφιερωμένο.



Το φιλί που δεν δόθηκε
And the winner is... προφάνέστατα ο Mr. Strange, στον οποίο αναφέρομαι εκτενέστατα σε προηγούμενο σεντόνι -ποστ. Μπορεί ποτέ να μη βρεθήκαμε σε απόσταση... φιλιού, αλλά όλες οι κινήσεις, όλα τα νεύματα, όλα τα βλέμματα, όλες οι σκέψεις, όλες οι -κρυφές- λέξεις το υποδείκνυαν ως αναγκαίο. Το καλό ή κακό, ή τέλος πάντων το μόναδικό αυτου του μη-φιλιού, είναι ότι έχει ΜΙΑ συγκεκριμένη στιγμή που πρέπει να (μη) δοθεί. Πες το και...ημερομηνία λήξης. Δηλαδή ρε παιδί μου αν δεν το δώσεις Εκείνη την ώρα που τρέμει το σώμα σου, δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια (μη) γεύση.
Τα ανεκπλήρωτα φιλιά κουβαλούν μέσα τους πολύ μεγάλη δύναμη και για αυτό μπορούν να σε τυραννήσουν αφάνταστα. Ίσως αν δινόντουσαν να εξαφανιζόταν ταυτόχρονα και όλη η μαγεία που κρύβουν και μόνο στη σκέψη τους. Για τον λόγο αυτό και μόνο ορισμένα φιλιά, ίσως είναι καλύτερο να μην ανταλλάσονται ποτέ. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι τα προσδοκούν, γίνονται καλύτεροι και "αξιότεροι" καθώς η αναμονή από μόνη της ενός σπουδαίου φιλιού μπορεί κυριολεκτικά να... μεταμορφώσει ανθρώπους. Α... νομίζω πως τα ανεκπλήρωτα φιλιά θα αποτελούσαν εξαιρετικό λόγο πρόποσης (και κυρίως πόσης)....

Το...ατέλειωτο φιλί
Ατέλειωτο επειδή "ξεκίνησε" πριν από έξι χρόνια και δεν λέει να σταματήσει. Με γεύση γλυκιά, τρυφερή, αλμυρή, ενίοτε γλυκόπικρη είνάι πάνω από όλα ένα φιλί με γεύση Αγάπης. Guess what? Δόθηκε καλοκαίρι. Guess What? Δόθηκε στην κατασκήνωση (Μήπως έχω αργήσει να γίνομαι προβλέψιμη;). Μόλις είδα το Αγόρι, έπεσα ξερή, με το συμπάθειο. Αμέσως κίνησα της απαραίτητες διαδικασίες (σημ: έκτακτο παράρτημα: Το σπουργίτι γουστάρει το Αγόρι) και σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθίσαμε δίπλα δίπλα...κάτω από έναν πλάτανο και ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι μας οδήγησε σε μία μοναδική σχέση. Με τα πάνω και τα κάτω της και τους καβγάδες της και τις γκρίνιες της και τα στραβά της. Με το γέλιο της, το ενδιαφέρον της, το νοιάξιμο της και της επίγνωσης ότι είσαι ο "άνθρωπος" κάποιου άλλου. Πόσους δρόμους μπορεί να σου ανοίξει ένα φιλι; Αμέτρητους... Πού μπορεί να σε οδηγήσει ένα φιλί; Πάντού...

Τα άπαιχτα φιλιά της ζωής μας part 1

Σίγουρα κάθε φιλί είναι ξεχωριστό όταν τουλάχιστον ένας από αυτούς που το δίνει νιώθει ειλικρινά συναισθήματα.
Γιατί όμως υπάρχουν ορισμένα φιλιά που ξεχωρίζουν; Ορισμένα που καταγράφονται στην μνήμη μας τόσο έντονα που είναι αδύνατον να λησμονηθούν; Μπορεί να μην προέρχονταν από τον έρωτα της ζωής μας, μπορεί να μην είχαν διάρκεια, μπορεί να μην είχαν "ερωτικό" πάθος, κατέχουν όμως μία εξαιρετική θέση στην καρδιά μας. Όσο μακρινά, αθώα, χαζά ή "άτεχνα" κι αν είναι αυτά τα φιλιά, πάντα θα ριγώ στη σκέψη τους, πάντα θα φτερουγίζουν πεταλούδες στο στομάχι μου και πάντα θα ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν τα σκέφτομαι...

Το πρώτο φιλί
Τρυφερό και αναμφισβήτητα αθώο λόγω της σχεδόν παιδικής ηλικίας στην οποία δόθηκε. Ο... παραλήπτης δεν ήταν άλλος από τον Κ. ο οποίος σχεδόν εκβιαστικά ένα καλοκαίρι στην κατασκήνωση μου είπε πως θα έφευγε (σημ: θα τον έπαιρνε η μαμά του) αν δεν τα έφτιαχνε μαζί μου. Ε... λίγο το καλοκαίρι και η ξενοιασιά από τα μαθήματα, λίγο που όοοολες οι φίλες μου τα είχαν φτιάξει με κάποιον, ε είπα το ναι και κάναμε το μεγάλο βήμα: Κρατήθηκαμε χέρι χέρι! Το πρώτο φίλι ήρθε λίγο αργότερα και δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα απλό άγγιγμα χειλιών αλλά ήταν τόσο μοναδικό το συναίσθημα που μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα από τα φιλιά που πήρα αργότερα. Απόδειξη της μοναδικότητας είναι πως το ακριβώς επόμενο καλοκαίρι, αφού μεσολάβησε ο χωριστός χειμώνας (ένεκα των αποστάσεων) κρατηθήκαμε ξανά χέρι χέρι....

Το κλεμμένο φιλί...
Με τον Γ. κάναμε παρέα στο σχολείο. Μαζί πηγαίναμε, μαζί φεύγαμε, κάτι σαν κολλητοί. Κάποια στιγμή, λόγω διάφορων συνθηκών, χαθήκαμε και φτάσαμε στο σημείο σχεδόν να μη μιλάμε μεταξύ μας πέρα από τα τυπικά. Εγώ είχα μία από τις γνωστές αιωνόβιες σχέσεις μου και αυτός ήταν στον κόσμο του. Κάποια στιγμή μαθαίνω από μία άσπονδη φίλη μας πως αυτός έχει γενέθλια. Χωρίς να ξέρω γιατί, του αγοράζω ένα τριαντάφυλλο και τον "μαντρώνω" σε μία σχολική αίθουσα για να του ευχηθώ και να του ζητήσω εξηγήσεις για τον λόγο που χαθήκαμε. Αφού τελειώνω το... σεντόνι μου παίρνει το λουλούδι, με φιλάει στο στόμα και φεύγει! Άφωνη εγώ! Περιττό να πω πως για τον επόμενο χρόνο έγινε η εμμονή μου και αρκετές φορές, μέχρι και σήμερα τον βλέπω στον ύπνο μου. Άγνωσται αι βουλαί του καταπιεσμένου υποσυνειδήτου!

Το... one night stand φιλί
Καλοκαιράκι -όπως έχω καταλάβει τότε έχω τα μεγάλα μου σουξέ- και κατά την διάρκεια της κατασκήνωσης -όπου όπως έχω επίσης καταλάβει είχε ως μοναδικό στόχο να με τροφοδοτεί με σχέσεις- εκδήλωσε ιδιαίτερα έντονα το ενδιαφέρον του προς εμέ ένας κοινοτάρχης (διότι δεν είχα πάρε δώσε με ταπεινούς ομαδάρχες τότε). Εγώ εκείνο το διάστημα ήμουν σε μία μαύρη φάση της ζωής μου κι έτσι ούτε να τον κοιτάξω. Μόλις επιστρέφω Θεσσαλονίκη, κανονίζουμε παρέα να βγούμε όλοι μαζί για ρετσίνες. Το αποτέλεσμα ήταν να πιούν όλοι τ' άντερά τους και να γίνουν ζευγάρια. Εγώ ως υπεύθυνη -πάνω από όλα- kai sober ανέλαβα να μαζέψω τις φίλες μου ή άλλιως ανώνυμες αλκοολικές. Ο τύπος βλέποντας όλη αυτή τη χημεία δεν αντέχει και μου λέει κάτι σαν : Αντε τί περιμένουμε κι εμείς; Κι εγώ πρέπει να απάντησα κάτι σαν : Δεν πάει και το παλιάμπελο; και βρεθήκαμε να φιλιόμαστε και αυτός να χώνει τη γλώσσα του στο αυτί μου ωσάν μπατονέτα. Δεν ξαναβρεθήκαμε για ευνόητους λόγους...υγιεινής!

Shopping therapy Rules!

Η εργασιοθεραπεία έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα σωτήρια αφού μου αποσπά την προσοχή από τον άνθρωπο που μου έχει γίνει εμμονή για κάποιο ολότελα περίεργο ρόλο (που σίγουρα θα αποτελέσει στο μέλλον αντικείμενο μελετών πλήθος επιστημόνων), και επίσης με έχει ενισχύσει ιδιαίτερα στην εργασία μου αφου όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι λόγω καύσωνα και βαρεμάρας, βαριούνται ακόμη και να κοιτάξουν το πληκτρολόγιο.
Ως εκ τούτου, ο μελωδικός ρυθμός των πλήκτρων που χτυπώ αριμανίας, ενίοτε λειτουργεί και ως νανούρισμα για τους αγαπητούς συναδέλφους.

Τέλος πάντων, το ευχάριστο είνια ότι σήμερα πληρώθηκαααααα! Beware! Αν τυχόν δείτε σήμερα στο κέντρο της πόλης ένα σίφουνα να μπαινοβγαίνει στα καταστήματα σαν τρελλή και να αδειάζει ράφια και αποθήκες... guess what?
Θα είμαι εγώωωωωωω
Αχ ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο ξεκινά!

Η εμμονή

Δεν πρέπει να έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου. Ψάχνω τρόπους να ξεχνιέμαι, να μην έχω ούτε ένα λεπτό κενό για να σκεφτώ γιατί αλλιώς....
Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι πρόκειται για μια απλή εμμονή η οποία θα περάσει μόνη της ως μία απλή ίωση...
Εχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και προσπαθώ να δω αν τελικά μπορώ να εφαρμόσω την εργασιοθεραπεία για αυτό (ν) που με βασανίζει. Όσο εύκολα σου γίνεται ένας άνθρωπος εμμονή, άλλο τόσο εύκολα τον ξεχνάς. Ένα μόνο κλικ του μυαλού αρκεί για να αλλάξεις πλεύση και να επανέλθει η λογική σου.

Αντε λοιπόν. Κλικ, Κλικ Κλι...

Back from....black

Μία εβδομάδα μα.... τί εβδομάδα
Είπα κι εγώ σαν καλή Χριστιανή, να πάρω μία ταπεινή εβδομαδούλα άδεια να πάω να δω το Αγόρι που έχει πήξει στην μοναξιά του (τουλάχιστον σύμφωνα με όσα υποστηρίζει γιατί δεν αποκλείω κάθε βράδυ να παίρνει σβάρνα τα μπαράκια και να χαριεντίζεται με φιλικές γκαρσόνες) και ήρθαν τα πάνω.... κάτω!!!!
Τί ήταν αυτό το πράγμα να μην μπορώ να ησυχάσω.
Από που να ξεκινήσω, από το ότι τα σπασα χοντρά με τη sfriend μου στο νησί με αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα, κρίνοντας από τη γαιδουρινή υπομονή και εμμονή της, να μη ξαναμιλήσουμε ποτέ. Η μήπως να θυμηθώ ότι ενώ το Αγόρι δούλευε, εγώ αντί να κάνω διακοπές, μαγείρευα, σκούπίζαμ σιδέρωνα και γενικά ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ.
θα πω όμως και την πολύυυυυυυ μεγάλη αμαρτία μου γιατί κοντεύω να φανώ οσιομάρτυρας με όλα ταύτα. εις το ταξίδι του γυρισμού λοιπόν, κανόνισα (παρά την αντίθετη γνώμη της μοίρας που έκανε ότι μπορεί για να μου ανατρέψει τα σχέδια) συνάντηση με τον mr Strange. Η συνάντηση αποδείχτηκε εντελώς strange αφού ήλθε, είδε και απήλθε ανευ ουσιαστικής κουβέντας. Βέβαια η ενημέρωση που του έδωσα για το Αγόρι ενδεχομένως να τον απνθάρρυνε, αλλά όφειλα μέσα στον λάκο της ακολάσιας που βρίσκομαι, να κάνω και κάτι σωστό.
Το μόνο ευχάριστο είναι ότι μετά την αναχώρηση του, κάλεσε εις διπλούν για να ενημερωθεί για το αν έφυγα, αν έφτασα κ.τ.λ.

p.s.1 Best moment: όταν μου έδειξε την φωτο από την ταυτότητα του και συνειδητοποίησα πως όταν την έβγαλε εγώ δεν είχα γεννηθεί ! (Αουτσ!)


p.s.2 Worst moment: εγώ, με το καναρινί μπουρνούζι να ουρλιάζω στο κινητό μου με την ex friend στο νησί. Στη συνέχεια η κρίση σχεδόν άσθματος που με έπιασε, το κλάμα που δε σταματούσε και τέλος τα κατακόκκινα μάτια μου! Αααχ

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό αλλά....
Ευτυχώς γύρισα στη δουλειά!!!!