Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Είναι δικό μας κορίτσι...




Μάλιστα...Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό. Έτσι πορεύομαι αυτόν τον καιρό;. "Αν πορευτείς έτσι, θα φτάσεις σίγουρα", λένε. Μα αν φτάσεις κάπου κάνοντας τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πώς μπορείς να ξέρεις αν ήθελες να φτάσεις εκεί ή αν ήταν ωραία στο δρόμο; Πώς μπορείς να ξέρεις τί ανθρώπους θα συναντούσες, τί θα μάθαινες, τί εμπειρίες θα κουβαλούσες;

Αμίλητη, σε μία καρέκλα, να κοιτάς την πλάτη του και να ακούς τη φωνή του στο τηλέφωνο να λέει "είναι δικό μας κορίτσι". Μου ήρθε να σηκωθώ για να κοιτάξω τριγύρω στο γραφείο να δω που ήταν τελικά αυτό το κορίτσι που ήταν δικό τους. Σουρεαλιστικές καταστάσεις δηλαδή.

Ας είναι... γνωρίζοντας τη δική μου τύχη στα επαγγελματικά ζητήματα, είμαι σίγουρη ότι αυτή η διαδρομή δεν είναι η δική μου..

P.s. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η φωτό απεικονίζει ένα βύσμα
P.s.2 Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μπροστά στο τζάκι ενός καταπληκτικού δωματίου που βρίσκεται σε ένα τεράστιο ξενοδοχείο που βρίσκεται σε ένα χιονισμένο βουνό που βρίσκεται μακριά μακριά.Και θα είμαι το κορίτσι ενός Αγοριού. Αυτά.
P.s.3 (και τελευταίο τ΄ορκίζομαι)
Χρόνια Πολλά!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Νεύρα... πολλά νεύρα


και αγανάκτηση, και απορία και (λίγα) δάκρυα αδικίας και μία μαχαιριά νααααα (μετά συγχωρήσεως).
Λοιπόν αυτό το πράγμα δεν θα το καταλάβω ποτέ.
Πώς γίνεται δηλαδή, να σου κάνει κάποιος την λαδιά και μετά... να κρατάει και μούτρα από πάνω.

Και όχι τίποτε άλλο αλλά εμένα αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου. Μην καταλάβω ότι κάποιος δεν θέλει να με παίξει.... εκεί εγώ, θα ζητάω να παίξω μόνο με αυτόν.
Είναι άσχημο να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο το ίδιο γραφείο και να μην μπορείς να μοιραστείς μία λέξη, μία καλημέρα, ένα χαμόγελο.

Αλλά ίσως τελικά, αν δεν μπορείς να μοιραστείς τις ίδιες ηθικές αξίες... να μην υπάρχει λόγος για τίποτε παραπάνω.


Αυτά τα ολίγα για σήμερα, γιατί η μέρα είναι βροχερή, η "κεραμίδα" που μου ήρθε βαριά και... έχω κι ένα τηλέφωνο να κάνω!.