Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Στην απομόνωση…



Εκεί βρίσκεται εδώ και καιρό μία καλή μου φίλη. Και εκεί θα συνεχίσει να βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Σε ένα νησί μικρό, μακρινό και απομονωμένο.


Μιλάμε ώρες στο τηλέφωνο για τους συναδέλφους της που μετακινούνται όλοι σαν μπουλούκια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει ένα δύο άτομα για να πει δυο κουβέντες παραπάνω, για τον γκόμενό της ο οποίος άλλοτε σηκώνει το τηλέφωνο και άλλοτε όχι αλλά και για τη δουλειά της που για εμένα είναι λειτούργημα και με ενδιαφέρει πάντα ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα αθώα βλέμματα και τις απορίες των μικρών παιδιών.
Όποτε το καλοσκέφτομαι, όλα όσα με ενώνουν μαζί της είναι ένα ταξίδι. Σε ένα ταξίδι γνωριστήκαμε (μωρά παιδιά), καθοδόν προς ένα άλλο ταξίδι ξαναβρεθήκαμε (έστω και περιστασιακά) και ένα Ταξίδι δικό μου στο οποίο μεσολάβησε μία στάση στον τόπο της μας ξαναέφερε κοντά. Αληθινά.
Σε ένα μικρό δεματάκι που μου ζήτησε να της στείλω, της έβαλα (μαζί με τα καλλυντικά που επιτακτικά παρήγγειλε), το «Μικρό Πρίγκηπα» και ένα από τα αγαπημένα μου cd με τραγούδια του Leonard Cohen.

Οι αποστάσεις, είτε χρονικές είτε χωρικές, πολλές φορές δεν έχουν σημασία.
Και στη συγκεκριμένη σχέση διαπιστώνω πως χρειάστηκε να περάσει πολύ καιρός, να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι προκειμένου να (ξανα)βρεθούμε πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκέψη με γεμίζει με αισιοδοξία. Με κάνει να σκέφτομαι πως κάποιες φορές είναι οι αποστάσεις αυτές οι οποίες μας φέρνουν πιο κοντά.